Bij het noemen van Bonnie en Clyde zal direct worden gedacht aan het populairste gangsterduo ooit. Al lieten ze een bloederig spoor van afgeschoten agenten en winkeliers achter, toch beschouwde het volk ze als helden. En zo zijn ze ook vaak neergezet in films: als de Robin Hoods van hun tijd. Ze steelden van de bankieren en gaven terug aan de armen. The Highwaymen vertelt het verhaal van de andere kant. Over hoe twee Texas Rangers – Frank Hamer en Maney Gault – het duo in opdracht moet achtervolgen en executeren. De bevolking ziet ze dan als helden, Bonnie en Clyde zijn natuurlijk twee koelbloedige moordenaars.

Door het perspectief om te draaien, is dit dan ook geen standaard actiefilm. Meer nog gaat het over twee oude mannen die richting hun laatste klus gaan. Frank ziet de opdracht eigenlijk helemaal niet zitten, Maney hunkert juist naar de actie. Daar komt nog bij dat hij een drankprobleem heeft, en Frank zich steeds meer opvreet over de popsterrenstatus die het duo werft. Hoe kunnen die twee psychopaten toch zo populair zijn?

Regisseur John Lee Hancock brengt lange, uitgerekte autowegen in de woestijn in beeld, en focust zich op de stroeve relatie tussen Frank en Maney. Zij hebben duidelijk een geschiedenis, maar wat die precies inhoudt komt later aan bod. Het kabbelende tempo zorgt dat het geweld van Bonnie en Clyde nog even wat harder binnenkomt. Hancock filmt hun moordpartijen bovendien zonder franje. Het is rauw, smerig en zonder enige vorm van genade.

Door Bonnie en Clyde nauwelijks een gezicht te geven, verworden zij tot moordlustige spoken die door het land reizen.

Door Bonnie en Clyde nauwelijks een gezicht te geven, verworden zij tot moordlustige spoken die door het land reizen. Hier geen sterrenduo. Eerder een tragisch en bloeddorstig koppel. Een slimme aanpak van de makers, want zo worden de twee gestript van hun glamoureuze positie, en neergezet zoals ze simpelweg waren: moordenaars. Dat hun begrafenissen nog door zoveel volk is bezocht is mij echt een raadsel.

The Highwaymen is een mooie film, al kan het kabbelende tempo wat vermoeiend worden. Kevin Costner zet een solide prestatie neer als Frank (al had dat gegrom wel minder gekund), Harrelson is overtuigend als altijd. Tezamen hebben ze een verrassende chemie – al had ik graag meer van Harrelson gezien – en leiden ze het publiek naar de onvermijdelijke finale. Eerdere films over Bonnie en Clyde mogen dan flitsender zijn, deze zoekt veel meer het drama op. En nu is het de wet die verheerlijkt wordt.