Het is voor het eerst sinds een tijd dat ik weer met mijn beste vrienden naar de bioscoop ga. Ons doel: Mission: Impossible – Fallout, een titel die razend enthousiast ontvangen is door de pers. En inderdaad, Tom Cruise is weer helemaal op zijn best als geheim agent Ethan Hunt. De actiescènes zijn knetterstrak in beeld gebracht en er zit de nodige humor in. De plot, althans het begin, is simpel. Iets met plutonium en een syndicaat. Het maakt weinig uit, in het eerste deel was de plot ook niet zo belangrijk. De regisseur van dit deel, Christopher McQuarrie, denkt daar echter anders over. Dankzij de honderden over elkaar tuimelende twists maakt hij van het verhaal een onnavolgbare bende.
McQuarrie pende eerder het script voor The Usual Suspects. Ook die film kende heel wat bochten, maar die puzzel klopte. Alle stukjes klikten in elkaar. Ergens halverwege deze Mission Impossible buigt mijn vriend zich naar mij toe en fluistert dat hier meer bullshit in zit dan Sharknado. Bij plottwist nummer honderd-en-zoveel zak ik langzaam onderuit in mijn stoel. Dus… wie heeft wie nou verraden, en wiens plannetje dwarsboomt nou wat…?
Tussendoor zijn nog wel onvoorspelbare, slim bedachte wendingen. Die nog aannemelijk zijn, waarmee McQuarrie laat zien dat hij echt wel de touwtjes in handen heeft. De scène in het ziekenhuis en in het riool zitten ingenieus in elkaar, alsof de regisseur een illusionist is die vol trots de konijn uit zijn hoge hoed trekt. Ik heb echter het idee dat hij de truc zo vreselijk graag wil uitvoeren, dat de truc te complex wordt.
Ik moet de critici gelijk geven dat dit een fantastische actiefilm is.
Visueel gezien bevat Mission: Impossible – Fallout oogstrelende beelden. Ethan die uit een vliegtuig springt en met één camerabeweging tot aan zijn landing wordt gevolgd. Een hinderlaag waarin politieagenten en criminelen elkaar beschieten en het geluid van de kogels en geweerschoten is weggehaald en heeft plaatsgemaakt voor strijkers. De scène is een tikje overbelicht. De camera zit een schutter dicht op de huid. Alsof we getuige zijn van iemands nachtmerrie. De achtervolgingen geven de film nog een heerlijke adrenalinestoot en zijn doorspekt met humor. Oh, en dan is er de vechtscène in het toilet die toch zo lekker strak in elkaar steekt.
McQuarrie bewijst met Mission: Impossible – Fallout dat hij een behendige actieregisseur is, een vakman die met gemak tweeënhalf uur lang de kijker kan vermaken. Ik moet de critici gelijk geven dat dit een fantastische actiefilm is. Toch verwacht ik van McQuarrie een betere verhaalbehandeling. Niet dat hij een geniaal plot hoeft te bedenken. Duidelijkheid en overzichtelijkheid, dat zijn voor mij de belangrijkste voorwaarden. En geen twists die op den duur tegen het belachelijke aanschuren.
Christopher McQuarrie/Tom Cruise en Rebecca Ferguson