La vie d’Adèle. Ofwel: taboedoorbrekend, rauw, realistisch, ontroerend, regisseur Abdellatif Kechiche die zijn hoofdrolspeelsters tot het uiterste dwong voor naturele spelprestaties en de seksscènes. Een intiem verhaal over een meisje die de liefde van haar leven denkt te ontmoeten en geconfronteerd wordt met deceptie. Het is coming of age, een liefdesdrama, een psychologisch drama, druipend van intense emoties. Neem al deze ingrediënten en je hebt gegarandeerd een film waar de critici dol op zijn. Jammer genoeg kan ik niet hetzelfde zeggen.

In het begin is Adèle ervan overtuigd de jongen van haar dromen te hebben ontmoet. Hij heet Thomas en de twee lijken een rooskleurige toekomst te hebben. Tot Adèle op straat de blauwharige Emma ziet lopen en verliefd wordt op haar. Is ze nou heteroseksueel of lesbisch? Terwijl haar klasgenoten zich tegen haar keren na deze openbaring gaat ze op onderzoek uit, en komt ze terecht in een gepassioneerde relatie.

Kechiche wil de wereld van Adèle op zintuiglijke wijze tot leven brengen en duidelijk maken dat de vonken van de relatie af spatten. Alles wat zijn hoofdpersonage doet wordt vol in beeld gebracht. Elke emotie moet zo natuurlijk en hartstochtelijk mogelijk worden uitgespeeld. Of het nu eten, dansen, lesgeven of het verwerken van liefdesverdriet is, we zullen tot in de vezel van ons wezen voelen wat Adèle voelt. Dat geldt ook voor de liefdesscènes: die zijn zo vurig dat Jan Wolkers er rooie oortjes van zou krijgen.

Toegegeven, Kechiche weet het begrip “naturel” naar een nieuw niveau te tillen, maar ik knap erop af. Die seksscènes gaan wel erg lang door – tot op het ongemakkelijke af – en ik ben toch echt niet geïnteresseerd in de eetscènes. Wat kan mij het schelen hoe Adèle haar eten vol smaak naar binnen werkt, hoe ze van haar diner geniet? Kechiche is zo geobsedeerd met het uitdiepen van zijn personages, de ontwikkelingen die ze doormaken, dat ik halverwege de titel mijn interesse verloren ben.

adèle exarchopoulos, die adèle speelt, werd louter gecast om de manier waarop ze eet

Als Adèle op het eind wegloopt, weg van haar stormachtige relatie, op zoek naar een nieuw hoofdstuk voor zichzelf, heb ik deze titel als een moeizame rit beleefd. En die seksscènes zijn echt erg ongemakkelijk. Ik vind het verrassend dat die zo de hemel in zijn geprezen terwijl ze doen denken aan goedkope porno. La vie d’Adèle is ongetwijfeld cinema met een “C” en Kechiche heeft alles heel mooi in beeld gebracht, voor mij werkt dit gewoon niet.

Abdellatif Kechiche/Léa Seydoux en Adèle Exarchopoulos