Een buitenaards wezen dat door zijn buitenaardse familieleden (per ongeluk) op aarde wordt achtergelaten en terechtkomt in het gezin van de piepjonge Elliott. Dit is de plot van de klassieker E.T., geregisseerd door Steven Spielberg. Hij baseerde het verhaal op zijn eigen jeugd, Melissa Mathison ving de ideeën op in een script. De eerste keer dat ik E.T. zag zat ik nog op de basisschool. Ik vond hem eerder eng dan mooi. Ik bedoel, kijk naar nou eens naar E.T.. Dat gigantische hoofd met die grote, doordringende ogen. Zijn waggelende manier van lopen. En dan die doorrookte stem.
Als hij en Elliott elkaar de eerste keer ontmoeten en E.T. het op een schreeuwen zet, moest ik mij erg inhouden niet hetzelfde te doen. Daarna wordt het wel rustiger, er blijft toch een spanning heersen. Die kinderen hebben een buitenaards wezen in huis genomen, daar moet toch ellende van komen?
Jaren later zag ik E.T. opnieuw. Ik was inmiddels een stuk ouder en kon de buitenaardse dwerg wel aan. Alleen, ik vond de film nu nogal saai. Er zitten mooie momenten in, maar bijvoorbeeld de scène in het klaslokaal, met al die kikkers… leuk, maar boeiend? Niet echt. Het is uiteraard bedoeld om de band tussen Elliott en zijn buitenaardse huisdier te laten zien, nu nog vind ik het het matigste deel van de film.
Nu ik flink wat meer kijkervaring heb kan ik E.T. meer waarderen. Het verhaal heeft het hart op de juiste plek en Spielberg weet drama te combineren met spanning en komedie. Zo laat hij zijn publiek lachen om een aangeschoten E.T., wordt het spannend als het huis volzit met wetenschappers en laat hij iedereen snikken bij de iconische finale. Deze afwisselende tonen maken de film onvoorspelbaar en bovendien geschikt voor zowel kinderen als volwassenen. Ik kan mij goed voorstellen dat E.T. als baanbrekende familiefilm wordt gezien, hij past wat dat betreft goed in het rijtje van bijvoorbeeld Toy Story.
En toch kan ik deze titel nog steeds niet helemaal omarmen. Het grootste pijnpunt is denk ik de vriendschap tussen Elliott en E.T.. Ik vind hun band niet zo geloofwaardig. Ik weet ook wel dat dit allemaal bedoeld is als metafoor en dat Spielberg de scheiding van zijn ouders in de film verwerkte, toch heb ik er vraagtekens bij. Ik bedoel, als ik op die leeftijd een verschrompeld, wijdogig monstertje vind, zou ik eerder schreeuwend het huis uitrennen dan bang zijn dat volwassenen hem vinden. Maar hé, zo ben ik.
Oh, en toegegeven: op het eind voelde ik wel de tranen opwellen.
Steven Spielberg/Henry Thomas en Drew Barrymore
2 gedachten over “E.T.”