Ik weet dat het bij een sportfilm om meer gaat dan alleen de sport in kwestie, toch verwacht ik meer geboks in Rocky. In het begin wordt wel een partijtje in de ring uitgespeeld en bouwt de film gaandeweg op naar het gevecht tussen Rocky en Apollo, verder is Rocky een vrij boksarme film. Er wordt meer gepraat over deze vechtsport dan dat het wordt uitgevoerd. Sylvester Stallone, verantwoordelijk voor het script (geschreven in drie dagen), vindt de liefdesrelatie tussen Rocky en Adrian belangrijker. Hij is een aan lager wal geraakte bokser en bezoekt elke avond de dierenwinkel waar Adrian achter de toonbank staat. Na wat aandringen en hulp van haar broer – een goeie vriend van Rocky – besluit ze met hem uit te gaan. Natuurlijk vormen de twee een koppel. Adrian blijkt een prettige tegenpool te zijn.

Ze is stiller, verlegen en teruggetrokken en in haar aanwezigheid wordt Rocky ook een stuk rustiger. Na hun eerste afspraakje dan. Na elke scène te hebben volgekletst nodigt Rocky haar uit in zijn smoezelige appartement. Als ze samen binnen zijn valt hij stil. Dit komt het acteerwerk van Sylvester Stallone ten goede. Als hij gewoon op de bank zit met alleen zijn hemd en broek, heeft hij al zo’n sterke uitstraling dat woorden onnodig zijn. Woorden komen er bij hem gekunsteld uit. Hij heeft een sterk accent om zijn Italiaanse achtergrond en straatleven te benadrukken, hij legt het er te dik bovenop. Dit valt vooral op als hij tegenover een acteur staat die de maniertjes niet nodig heeft. Joe Spinell bijvoorbeeld. Als hij de dialogen uitspreekt rollen de woorden soepel uit zijn mond. Geen bravoure, alles naturel. Bij Stallone is het te veel een trucje om als een macho over te komen.

Wat Stallone dan wel weer meeneemt in zijn spraak is een vurig enthousiasme. Goed, ik kan hem nauwelijks serieus nemen als hij met Adrian op de ijsbaan staat en erop los lult over hoe niemand hem intelligent inschat, hij gelooft elk woord van het script. Deze rol was alles of niks voor de gespierde acteur en dat is te voelen.

Rocky is gemaakt met veel liefde voor het personage. Er zitten iconische beelden in, zoals de trapscène, een liefdesverhaal waar de kijker bij kan wegzwijmelen, en een mooie boodschap over de overwinnende underdog. Maar om nu te zeggen dat dit een klassieker is, is net als de Oscarnominatie voor het optreden van Stallone: erg overdreven.

John G. Avildsen/Sylvester Stallone en Talia Shire