Het is nogal een gok om als artiest je frustraties in een publiekelijk werk te verwerken. Niet iedereen zal begrijpen met welke emoties je hebt rondgelopen en lang niet iedereen zal het resultaat accepteren. The Brood van David Cronenberg is een, laten we zeggen, “interessant” voorbeeld. De Canadese regisseur was destijds met zijn ex-vrouw verwikkeld in een voogdijstrijd om hun dochter. Critici waren van mening dat The Brood tsjokvol misogynie zit en waren ook niet echt te spreken over de aanwezigheid van monsterlijke kinderen. Minimonstertjes die mensen de hersens inslaan als hun moeder boos wordt. In dit geval is hun moeder Nola Carveth. Ze is met een zenuwinzinking opgenomen in een kliniek en wordt begeleid wordt door arts Hal Raglan.
Haar man Frank probeert zo goed mogelijk het contact met haar te handhaven. Tussen hen in staat hun dochtertje Candice. Frank en Nola worstelen samen met de situatie, Nola komt er het slechtst van af. Cronenberg zet haar neer als achterdochtig, manipulatief en ontzettend jaloers. Al zit ze in een kliniek, ze moet en zal weten waar Frank allemaal mee bezig is. Tijdens de therapie met Hal komen ook nog eens onverwerkte trauma’s naar boven waardoor haar woede sterker wordt en steeds meer slachtoffers in haar vizier komen.
Voor de liefhebbers van het rauwe bloedige werk van Cronenberg is het even wachten op zijn handelsmerk. In het eerste deel van The Brood concentreert Cronenberg zich op het psychologische drama en komen de minimonsters af en toe in beeld. Als ze aanvallen is het qua special effects niet zo heel bijzonder (vergelijk het maar eens met bijvoorbeeld Scanners), toch maakt het indruk. Vergeet niet dat deze kleine moordenaars er op het eerste gezicht als kinderen uitzien. Dan is het best wel heftig als ze rondzwaaien met speelgoedhamers en een juf de hersens inslaan.
Het echt bloedige werk wordt bewaard voor het laatst. Cronenberg laat ons nog even fijntjes zien hoe zo’n klein creatuur geboren wordt en dat Nola werkelijk alles in het werk stelt om Candice van Frank af te pakken.
Pas vanaf Dead Ringers in 1988 zou Cronenberg subtieler worden in zijn films, vandaar dat ik nu nog het expliciete geweld verwachtte. Toch heeft The Brood veel indruk op mij gemaakt. Cronenberg kanaliseert zijn gevoelens van onmacht en woede, de toon is knalhard en onvergeeflijk. Dit is een wraakfilm met een horrorjasje. Ik kan mij goed voorstellen dat dit een therapeutische film voor hem is geweest.
David Cronenberg/Samantha Eggar en Art Hindle