Ik was twaalf toen ik hoorde dat Herman Brood van het Hilton was gesprongen. Mijn ouders waren geschokt. Ik had geen idee wie Brood was. Een muzikant, hoorde ik. Schilder. Acteur. De personificatie van het hedonistische leven. De “knuffeljunk”. Een man met een groot charisma. Hij had een gezin, maar zocht zijn lusten ook elders. Xandra Brood, de weduwe, schreef al eens een biografie over hem. Duidelijk was dat samenleven met Brood niet altijd even simpel was, maar dat zijn hart op de goeie plek zat. Omdat Brood een cultuurhistorische plaats inneemt in onze bescheiden Nederlandse muziekgeschiedenis, is er uiteraard meer aandacht aan hem besteed. Zo regisseerde Jean van de Velde al eerder Wild Romance, met hoofdrollen voor Daniel Boissevain en Marcel Hensema, waarin de relatie tussen Brood en zijn manager Koos van Dijk centraal staat.

Marcel Hensema zet een sterke prestatie neer als Koos van Dijk. Als kroegbaas wil hij Brood graag laten optreden in zijn café en al snel raakt hij bevriend met de rock en roll junkie. Hoe lastig Brood ook uit de hoek kan komen, Koos staat altijd voor hem klaar en treedt op als zijn manager. Echt veel diepgang heeft dit personage niet, Hensema maakt er het beste van. Thuis is hij een brave echtgenoot, tijdens het touren doet hij zijn best Brood zo goed mogelijk van dienst te zijn.

van de Velde trekt op visueel gebied alles uit de kast om het hedonisme tot leven te brengen. Statische shots worden afgewisseld met handcamerawerk waardoor Wild Romance de ene keer oogt als een film en de andere keer als een documentaire. De kleurenfilters benadrukken het druggy gevoel van deze wereld.

Maar verder… Het is een biopic over Herman Brood, maar om nou te zeggen dat Wild Romance daarin geslaagd is? Ik heb Brood nooit gekend, heb hem voor zijn dood nooit op tv gezien. Ik heb nooit iets meegkregen van zijn drugsgerelateerde uitspattingen. Maar Boissevain zet Brood eerder neer als een humeurige verslaafde dan als de “knuffeljunk”. Geen een moment kan ik met hem sympathiseren en leef eerder mee met Koos, die als een loopjongen wordt behandeld. De meerderheid van de film mompelt Boissevain zich door de dialogen en trekt een bek alsof de hele wereld tegen hem is. Als hij duidelijk van zich laat horen, heeft hij een merkwaardig nette spraak. Volgens mij was de dictie van Brood toch net even anders.

Waar is de Herman Brood die samen met zijn kinderen schilderde of muziek maakte? Die als hij ellende op tv zag moest huilen? Boissevain weet de drugs en rock en roll te belichamen, daar houdt het mee op. Het is ironisch genoeg van Dijk die nu alle aandacht en sympathie krijgt. Op het eind krijgen we nog archiefbeelden te zien van Brood. In die vier minuten komen meer gezichten van hem naar voren dan Boissevain in Wild Romance heeft getoond en komt Brood een stuk sympathieker over. Dat kan onmogelijk de bedoeling zijn.

Jean van de Velde/Marcel Hensema en Daniel Boissevain