Tien jaar geleden werd I Know Who Killed Me bij uitkomst tot hype gebombardeerd. Misschien is anti-hype een betere omschrijving. Ik heb niet vaak meegemaakt dat een film zo werd afgeslacht door de pers. Tien jaar later is de film te zien op Netflix en natuurlijk moet ik deze kans grijpen. Het is één van die keren dat ik het hartgrondig met de critici eens ben. Dit is geen goede film. Dit is een slechte film. Een echt heel erg slechte film. Technisch ziet het eruit alsof de productie geen geld had voor betere apparatuur, de dialogen zijn lachwekkend, het acteerwerk slaat nergens op. Het enige wat I Know Who Killed Me nog een beetje goed doet, is de rockende soundtrack. In een donkere, louche nachtclub zien we Lindsay Lohan in schaarse kleding paaldansen. De muziek is goed, Lohan kronkelt om de paal, het nachtpubliek heeft er zin in. Dan ineens is er bloed zichtbaar op de paal. Wat is hier aan de hand?
Voor die vraag wordt beantwoord maken we kennis met Aubrey Fleming (ook Lohan), een brave scholiere die werkt aan een verhaal. Natuurlijk dreigt er gevaar en wordt Aubrey ontvoerd door een seriemoordenaar. Als zij wordt teruggevonden, zonder hand en been, houdt zij vol niet Aubrey te zijn. Haar naam is Dakota Moss. Een paaldanseres. Precies, die met het bloed aan de paal.
Alles mag tot nu toe in beeld zijn gebracht alsof er nauwelijks een budget is, het verhaal intrigeert wel. Wat is er precies aan de hand? Is Aubrey zo zwaar getraumatiseerd dat ze een andere identiteit heeft aangenomen? Heeft het iets te maken met het verhaal waaraan ze schreef? Of zijn hier bovennatuurlijk krachten aan het werk? Al deze opties worden één voor één aangestipt, zonder dat het echt wordt uitgewerkt. Als duidelijk is hoe de plot precies in elkaar steekt, sluit ik mijn ogen en kreun. Niet alleen is dit een gemakkelijke, clichématige uitweg, het slaat gewoon nergens op.
De cast moet het doen met dialogen die… laat ik het zo zeggen, scenarist Jeff Hammond is niet echt van de subtiliteit. Wanneer Dakota bezoek krijgt van een jongen, Jerrod (Bra Geraghty) die verliefd is op Aubrey en in Dakota haar evenbeeld ziet, wat is dan het eerste wat hij doet? Haar vol op de mond zoenen natuurlijk. En hoe reageert Dakota? Door hem mee te nemen naar haar kamer voor een potje seks uiteraard. Mijn favoriete scène is waarin Jerrod aan FBI agenten vraagt om een condoom(!). Is dit een psychologische horrorfilm, of een volkomen misplaatste komedie? Regisseur Chris Sivertson voelt misschien ook aan dat de toon erg inconsistent is en gooit er daarom beroerde geluidseffecten in (zoals een piano die wild wordt bespeeld) of bizarre filters (ineens lijkt het beeld op een mislukt ontwikkelde foto).
En dan zijn er nog martelingen die zo gedetailleerd mogelijk in beeld worden gebracht, maar mij helemaal niks doen. Misschien helpt het als Lohan zich meer in de situatie inleeft. Het komt nogal stoïcijns over als ze slechts wat tranen over haar wang laat rollen als haar vingers worden afgesneden. Zoiets schijnt pijn te doen.
Als de eindcredits over het scherm rollen, check ik meteen IMDB voor de score. Ik kan mij nog herinneren dat de Razzie Awards bijzonder gul waren voor deze film. I Know Who Killed Me heeft er negen gewonnen, waaronder die van Worst Excuse for a Horrorfilm. Normaal gesproken neem ik deze prijzen met een flinke korrel zout, ik ben het er nu hartgrondig mee is.
3-7-2017/Chris Sivertson/Lindsay Lohan en Julia Ormond