Als de eindcredits van Ludo over het scherm rollen, vraag ik mij af waar ik in godsnaam naar heb gekeken. Een soort combinatie van een wellustige tienerfilm, een horrorfilm, en veel Lynchiaanse beelden die een surrealistische, haast psychedelische sfeer oproepen. Het is ook rommelig. Soms gebeurt er zoveel in een shot dat het lastig is bij te houden wat er gebeurt. Het acteren is ook niet helemaal van de hoogste klasse. En de special effects komen op momenten zo knullig over dat het lachwekkend wordt. Toch kan ik alleen maar blijven kijken en blijkt Ludo een merkwaardige charme te hebben. Het begin is nochtans gemoedelijk. Ik zou bijna willen zeggen, normaal.
De filmmakers brengen een nachtelijk, broeierig India voor de lens. Eentje waar het ten strengste verboden is openbaar alcohol te nuttigen en waar meisjes nog streng door de ouders gecontroleerd worden. In deze context zoeken vier tieners in de zomervakantie naar een plekje om zich aan het liefdesspel te wagen. Nadat ze agenten moeten omkopen om zo een nachtje in de cel te vermijden, lopen ze doelloos rond. Ze eindigen in een verlaten winkelcentrum. Perfect, want hier is tenminste airconditioning. Maar als het spannend wordt, krijgen ze bezoek van een merkwaardig duo. Een man en een vrouw die eruitzien alsof ze erg oud zijn en erg lang geen zonlicht hebben gezien. De tieners worden “uitgenodigd” voor een spelletje Ludo. Eentje die een andere realiteit aan ze openbaart. Tenminste, dat is wat ik eruit kan halen.
Het is dit moment dat de regisseurs een messcherpe bocht maken. Niet de tieners staan nu nog centraal maar het spel. En het duo. De toon van Ludo verandert in een mythologische vertelling, gecombineerd met uiterst bloederige slachtpartijen. Wat blijkt? Het spel in kwestie (Ludo dus) is duizenden jaren geleden ontstaan. Het duo was nieuwsgierig naar dit spel en kwam er te laat achter dat dit spel een eigen wil heeft. Iedereen die het speelt wordt gedreven door maar één doel: bloed.
Veel positieve recensies heeft Ludo niet gekregen. In het begin van de film ben ik zeker geneigd mij bij die negatieve oordelen aan te sluiten, maar Ludo bezit toch wat geheimen. Technisch mag het dan niet perfect zijn, er zit een fascinerend verhaal in verstopt. Het doet mij denken aan wat er in Ring gebeurt: een vervloekt object waarachter een complete mythe schuilgaat. Jammer genoeg gaat in Ludo de mythe verloren door verwarrende montage, voelt het verhaal van de tieners nogal ongepast en gooien de filmmakers wel erg veel weirdness in één keer naar het publiek.
Ik zou niet willen zeggen dat Ludo een slechte film is. Wel een mindfuck van heb ik jou daar. Het zou een perfecte cultfilm kunnen worden. Ik zie hem wel draaien in de nachtelijke uren voor de nachtwakers. Ik probeer nog even te verwerken wat ik allemaal heb gezien en waar het nou eigenlijk over gaat.
29-6-2017/Qaushiq Mukherjee & Nikon/Rii en Subholina Sen