David Bowie is een van de artiesten waar we vorig jaar afscheid van moesten nemen. Als muzikant vond ik hem altijd maar een vreemde kerel, al was het maar omdat ik hem niet goed in een genre wist te plaatsen. Voor rock vond ik hem te soft, het neigde eerder richting folk of akoestisch. Maar het is dus glamrock. Ook weer zo’n vage benaming omdat dit eerder verwijst naar zijn podiumaanwezigheid dan naar de muziek zelf. Door zijn muziek vaak te luisteren viel er op den duur wel een kwartje, toch blijf ik hem als persoon nog altijd intrigerender vinden dan als muziekmaker. Toevallig stuitte ik gisteravond op een documentaire op Netflix: Bowie: The Man Who Changed the World. Het duurt iets meer dan anderhalf uur en in die tijdsspanne wordt een mooi beeld geschetst van een trendsetter in de muziek.

We beginnen met zijn geboorte in Engeland, in een arbeidersgezin, en hoe hij ernaar verlangt dit leven achter zich te laten. Al op school toont hij interesse in zang en het instrumentaal uitvoeren van liedjes. We krijgen te zien wie de artiesten waren die Bowie zelf inspireerden, hoe hij theater in de muziek bracht en mime gebruikte om zijn muzikale personages tot leven te wekken. Er wordt benadrukt dat hij een paar keer een valse start maakt en na vele pogingen commercieel en artistiek succes kent. Het hoogtepunt is uiteraard met het album The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars. Daarna krijgen we nog de Berlijnperiode waarin hij samen met Iggy Pop een experimenteel pad inslaat, om tot slot te eindigen met zijn zwanenzang Black Star.

Hoe krijg je in godsnaam vat op iemand die met elk album en optreden weer van imago verandert? Het is tekenend dat fans zich net als Bowie uitdossen, en dat als ze hun held op het podium kunnen aanschouwen erachter komen dat Bowie alweer andere kleren draagt. Daar staan ze dan met hun gedateerde kostuums. En laten we vooral niet vergeten hoe hij vraagtekens zette bij seksualiteit en genderidentiteit. Het is geen wonder dat een (groot) deel van zijn fans uit de homoseksuele gemeenschap komt.

De documentaire lijkt zich minder comfortabel te voelen bij de negatieve dingen in het leven van Bowie. Dat hij gedoe had met zijn managers, oké. Dat is niet echt opzienbarend in deze wereld. Maar bijvoorbeeld zijn drugsgebruik wordt slechts eventjes aangestipt via het album Station to Station. En hoe zit het nu met zijn stukgelopen huwelijk met Angie? Zij omschrijft haar ex fijntjes als een “skank coward”. Daar blijft het bij. Het kan zijn dat dit te veel in roddelterritorium terechtkomt, maar ga er ofwel dieper op in, ofwel laat het gewoon weg. Nu lijkt het meer op een goedbedoelde poging tot het aanbrengen van reliëf in het portret. Het blijft in de lucht hangen en dat maakt het vooral ongemakkelijk, als een slecht zittend puzzelstukje.

Bowie: The Man Who Changed the World is een goeie manier om kennis te maken met een muzikant die een revolutie ontketende. De echte fans zullen geen nieuwe dingen ontdekken, voor de overige kijkers (en luisteraars) is dit een aanrader.

​

​

​
20-5-2017/Sonia anderson/David Bowie