Het is de bedoeling na schrijfles naar The Circle te gaan, maar dan zou ik nog erg lang moeten wachten voor de voorstelling. Sami Blood speelt eerder en ook nog eens dichterbij. Het is geen film waar ik normaal gesproken naartoe zou gaan en is dus perfect om uit mijn comfortzone te stappen. Als ik de trailer en de plotbeschrijving mag geloven, gaat deze film over een jong meisje, genaamd Elle Marja (Lene Cecilia Sparrok), die worstelt met haar identiteit. Als de film begint zie ik een oude vrouw. Haar zusje is overleden en ze gaat tegen haar zin in naar de begrafenis. Is dit een flashforward? Na tien minuten spoelt regisseuse Amanda Kernell de tijd terug en komen we terecht op een internaat in de bergen. Daar maken we kennis met een veel jongere Elle Marja, en haar zusje Njenna (Mia Erika Sparrok).

Ze behoren tot de Sami (zoek maar op), maar moeten zich op het internaat te gedragen als Zweden. Als iemand het waagt met een accent te spreken, volgt straf van de juf. Elle Marja besluit om met de stroom mee te gaan en zich de Zweedse identiteit eigen te maken. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan. De mannelijke buren beschouwen de internaatskinderen nog altijd als “vieze Lappen” en laten geen kans onbenut een scheldpartij te starten als ze langskomen. Elle Marja kan de pesterijen niet meer verdragen en gaat in de tegenaanval. Het komt haar op een flink litteken in haar oor te staan. Wanneer ze een aantrekkelijke Zweed ontmoet, neemt ze het besluit dit leven de rug toe te keren.

Met Sami Blood heeft Amanda Kernell een sterk karaktergedreven film gemaakt. Niks mis mee, maar het heeft wel de neiging te kabbelen. Ik heb sowieso het idee dat Kernell soms moet zoeken naar het verhaal. Een kopje koffie drinken met de lerares van het internaat is ongetwijfeld bedoeld voor verdieping en de natuurshots om sfeer neer te zetten, ik vind dat saai en nietszeggend.

Gelukkig heeft Sami Blood ook scènes die wel sterk zijn. De kracht van Kernells film zit hem in de momenten waarin de tegenstellingen tussen de Sami en Zweden pijnlijk duidelijk worden. Als de internaatleerlingen met geboden hoofden langs de buren lopen bijvoorbeeld. Of wanneer Elle Marja wordt onderworpen aan een vernederend “medisch onderzoek”. Het is weerzinwekkend te zien hoe iemands schedel wordt opgemeten, om hieruit conclusies te trekken omtrent intelligentie. Ik weet niet of het de bedoeling is geweest van Kernell, ik zie parallellen met de Tweede Wereldoorlog. De Joden werden immers ook behandeld als ongedierte. Elle Marja zegt niet voor niets dat ze wordt behandeld als een circusdier.

Het zijn precies die scènes dat actrice Lene Sparrok laat zien wat ze in huis heeft als actrice. Ze is ongelooflijk stoer en sterk en geeft behoorlijk wat tegengas als dit nodig is. Maar ze kan ook het pantser laten vallen. Als Sami Blood dwaalt door natuurshots, weet Sparrok met haar optreden alsnog de aandacht vast te houden. Kernell doet er goed aan om ofwel haar vaker te casten, ofwel in de toekomst met een duidelijker verhaal te komen.

13-5-2017/Amanda Kernell/Lene Cecilia Sparrok en Mia Erika Sparrok