Ik heb echt geen kennis over lege vennootschappen en het witwassen van geld. The Laundromat doet een heel dappere poging de complexe materie te verduidelijken. Gary Oldman en Antonio Banderas (als Jürgen Mossack en Ramón Fonseca) zijn twee advocaten die ons meenemen in een “Geld voor Dummies” tour. Zij zitten intussen gevangen en willen ons van hun onschuld overtuigen. Tijdens hun verklaringen nemen zij ons mee naar verschillende zijplotjes, met als rode draad het verhaal van Ellen Martin. Bij een boottochtje wordt de bemanning verrast door een golf en verdrinkt een flink deel van de passagiers.
Inclusief Ellens partner. De organisatie van de rederij probeert verhaal te halen op de verzekeringsmaatschappij. Die blijkt echter gebruik te maken van een schimmige constructie, om zo geen of weinig geld uit te hoeven keren. Ellen is hier vanzelfsprekend niet gelukkig mee en start haar eigen onderzoek naar wie er precies verantwoordelijk is voor het smartengeld.
Het is een prachtig dramatische verhaallijn waar regisseur Steven Soderbergh voor heeft gekozen. Ellen zal op den duur wel de twee advocaten tegenkomen en dan zal er een confrontatie volgen. Toch? Ja. Maar Soderbergh kiest ervoor om halverwege te snijden naar andere personages. Want we moeten niet vergeten dat dit in eerste instantie de film van Jürgen en Ramón is. Zij hebben de touwtjes in handen en bepalen wat we zien. Dus naast Ellen zien wij ook Charles, die het doet met het kamergenootje van zijn dochter, Maywood, die verstrikt raakt in Chinese corruptie en Boncamper, met zijn dubbele huwelijksleven.[epq-quote align=”align-left”]Het probleem met The Laundromat is dat Soderbergh zo ontzettend veel wil vertellen.[/epq-quote]
Iedereen wordt bijeengehouden door het thema van geld en witwaspraktijken. Het probleem is echter dat ik nooit de kans krijg om echt sympathie met de personages te krijgen. Het plotveld raakt door door verschillende zijsprongen sterk versplinterd. Elke keer als Soderbergh wegsnijdt naar een andere situatie, vraag ik mij vooral af wáár ik naar kijk. Oldman en Banderas maken veel goed met hun uitstekende optredens, de materie op zich gaat helemaal langs mij heen. Omdat ik nooit echt een klik met de personages voel, gaat The Laundromat dan ook op een bepaald moment vervelen. Gezien de urgentie van dit verhaal is dat best wel betreurenswaardig. Dit is immers gebaseerd op ware gebeurtenissen.
Het probleem met The Laundromat is dat Soderbergh zo ontzettend veel wil vertellen. Als hij zich op één verhaal, één personage had geconcentreerd, dan zou ik de verontwaardiging, het onrecht gevoel kunnen hebben. Nu blijf ik vooral verward achter. Niet alleen begrijp ik nog steeds niets van lege vengenootschappen en witwaspraktijken, ik begrijp überhaupt niet zo goed waar ik naar heb gekeken.
Steven Soderbergh/Gary Oldman en Antonio Banderas