Ik kocht SX_Tape omdat er op de hoes een opmerkelijke regel staat geschreven: “SX_Tape zet je voortdurend op het verkeerde been, en laat je bang en perplex achter.” Misschien ben ik te bevooroordeeld, maar de hoes straalt nou niet die kwaliteit uit. Ik verwachtte eerder een slap aftreksel van V/H/S, een verzameling korte horrorfilms die via een overkoepelend narratief aan elkaar zijn geregen. Is de regel overmoedige marketing? Een geintje van distributie? Ik was te nieuwsgierig om SX_Tape te laten liggen.
Vier vrienden lopen rond in een verlaten instelling en ontdekken dat zij gezelschap hebben van een bovennatuurlijke verschijning. Het griezelavontuur wordt gefilmd door één van de personages. Zoiets hebben wij nog niet eerder gezien, natuurlijk. En voor we überhaupt bij de “nagelbijtende spanning” komen moeten we eerst kennismaken met kunstenares Jill en haar vriend Adam.
Het zijn rebelse figuren die hun eigen pad volgen. Dat kan leuke persoonlijkheden opleveren, het voelt erg geforceerd hoe deze dwarsliggers zich gedragen naar de buitenwereld. Net of scenarist Eric Reese haastig zocht naar tegendraadse handelingen. Zo krijgt Jill er een kick van om poedelnaakt voor het raam te staan en doet Adam niets meer dan alles filmen met zijn telefoon. Zelfs een vrijpartij legt hij vast. Het is de enige keer dat SX_Tape zijn naam eer aandoet, al moet je je er niet te veel bij voorstellen.
Jill en Adam werken vooral op de zenuwen en hebben het empathische vermogen van een zombie. Is het echt de bedoeling dat wij klikken met deze leeghoofdige, zelf-gecentreerde en stupide narcisten? Het wordt nog veel erger als het koppeltje eindelijk dat verlaten gekkenhuis (of wat het ook moet voorstellen) binnensluipt en hun vrienden Bobby en Elly zich bij ze voegen. Kennelijk ziet Bobby Jill wel zitten en is hij er niet van gediend dat Adam alles blijft filmen. Om zijn woorden kracht bij te zetten duwt hij een vuurwapen in Adams gezicht. Wat een stel vriendelijke types bij elkaar.
Het verhaaltje over vrouwen die in deze instelling mishandeld werden had nog redding kunnen bieden, de uitwerking is beroerd. Veel vaag gedoe en een vreemd slot dat een vervolg suggereert. Tegen die tijd is deze zwakzinnige poging tot een horrorfilm al lang in elkaar gezakt. Als het ooit al levensvatbaar was.
Van de regel op de hoes is één bewering trouwens wel op zijn plaats: SX_Tape heeft mij perplex achtergelaten. Alleen niet op de goeie manier. Ik hoopte vooral dat de doodvermoeiende en nietszeggende personages snel aan hun einde zouden komen. Zo genadig was de film helaas niet.
Het allerergste van SX_Tape is dat de regie in handen lag van Bernard Rose. Hij was ook verantwoordelijk voor Candyman. Jawel, één van de betere horrorfilms uit de jaren negentig. Het moge ook duidelijk zijn dat SX_Tape erg ver van V/H/S afstaat. Die korte vertellingen waren met veel meer passie in elkaar gezet dan deze mislukking.
Regie: Bernard Rose. Met: Caitlyn Folley en Ian Duncan