Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.

Acteur Bruno Ganz, die in Nosferatu the Vampyre de rol van Jonathan Harker speelt, is van het weekend overleden. Hij speelde in meesterwerken als Der Himmel über Berlin, Der Untergang, en ook in deze hypnotiserende vampierenfilm. Al heeft hij niet de hoofdrol, zelfs tegenover Klaus Kinski weet hij zich prima staande te houden. Het Duitse beest speelt graaf Dracula, die graag wil verhuizen van zijn koude slot naar het dorp van Jonathan. Die moet met de markante graaf de papieren in orde maken, om te ontdekken dat de graaf er eigenaardige trekjes op na houdt. Deze versie van Nosferatu volgt redelijk getrouw de plotpad van het origineel. Regisseur Werner Herzog geeft de remake wel een geheel eigen smaak en weet er een hypnotiserende horrortitel van te maken.

Een belangrijk verschil is de wijze van filmen. Gebruikte F.W. Murnau statische shots, Herzog filmt ook uit de losse pols. Zo krijgt Nosferatu een meer realistische, bij vlagen zelfs documentaireachtige tint. Is het origineel overduidelijk een donker horrorverhaal, Herzog weet er door zijn aanpak een echt psychologisch gruwelfestijn van te maken. Natuurlijk, vampiers bestaan niet. Maar zodra Kinski door het dorp rent, hongerig naar slachtoffers, ziet het er akelig “echt” uit.

Het doet nog het meest denken aan Aguirre, waarin Herzog zich eveneens concentreert op esoterische natuurbeelden en soundtrack. Die elementen geven Nosferatu een extra ongemakkelijke lading, het versterkt het reeds unheimische van Dracula. Tegenover die aanpak staat dan weer het theatrale actereerwerk. Zeker Isabelle Adjani (in de rol van Lucy) kan er wat van. Als ze wakker schrikt uit een nachtmerrie, spert ze haar ogen zo wijd open dat het bijna grappig is.

Herzog bewijst dat de nachtmerrie nog steeds leeft.

Ik begrijp wel waarom Herzog de cast zo regisseerde. In het origineel stonden de acteurs ook niet echt subtiel te doen voor de camera. En ergens past dit ook wel bij deze film. Dracula die traag en dreigend met geheven armen en kromme vingers op Jonathan afkomt, is voer voor donkere dromen, het moment waarop je je het liefst verstopt onder een laken.

Nosferatu the Vampyre is perfect voor iedereen die kennis wil maken met het klassieke Draculaverhaal, maar geen heil ziet in het origineel. Herzog heeft het bronmateriaal zeer respectvol onder handen genomen en er zijn eigen stempel opgedrukt. Eigenlijk zoals dat gewoon hoort bij het remaken van een titel. Herzog bewijst dat de nachtmerrie nog steeds leeft.