Ik krijg jeuk van filmmaker Miranda July. Haar debuut Me and You and Everyone We Know zag er visueel best leuk uit, ik vond hem ook geforceerd excentriek. Alsof July wilde benadrukken wat voor gekkig vrouwtje zij is. Toen ik de trailer van Kajillionaire zag, wilde ik er aanvankelijk niet naartoe. Al speelt July zelf niet mee en ziet de sprookjesachtige sfeer er weer aantrekkelijk uit, ik had er geen zin in. Tot de recensies kwamen. Kajillionaire werd best goed besproken. Misschien dat ik Julys laatste film alsnog een kans moest geven? Vooruit. Old Dolio (Evan Rachel Woods) is de dochter van oplichters Robert (Richard Jenkins) en Theresa (Debra Winger).

Het dievengezin woont in een kantoorpand waar elke dag roze schuim over de muren stroomt. Om aan geld te komen houden zij zich bezig met kruimelzaakjes. Post stelen uit het postkantoor. Cheques vervalsen. De verzekering oplichten. De relatie tussen Old Dolio en haar ouders is al stroef, het wordt nog erger als Melanie (Gina Rodriguez) het plaatje binnenwandelt.

Gina weet een klus waarmee zij in één klap uit de geldzorgen komen. Robert en Theresa adoreren Melanie en behandelen met alle liefde van de wereld. Old Dolio staat erbij en kijkt ernaar. Nog nooit heeft zij echt gevraagd om ouderliefde, of zoiets ervaren. Nu zij ziet hoe het ook kan, gaat het bij haar vreten. Dan komt July met een verrassende wending: Melanie wil zich ontfermen over de stumperige Old Dolio. Want het leven dat zij tot nu toe heeft geleid, wijkt wel heel erg af van hoe het werkt in de wereld.

Ik moet wel toegeven dat Kajillionaire er perfect in slaagt de kijker mee te nemen naar een andere wereld.

Als July met Robert en Theresa ons wil voorstellen aan de slechtste ouders ooit, is zij daar helemaal in geslaagd. Ongelooflijk. Hoe egocentrisch kan je zijn als het om je eigen kind gaat? Des te pijnlijker wordt het als Melanie op een warm bad kan rekenen. Een warm bad dat het kookpunt bereikt. Ook zij is slechts een pion in de plannen van het oplichtersduo. Alles om maar aan geld te komen.

Ik moet wel toegeven dat Kajillionaire er perfect in slaagt de kijker mee te nemen naar een andere wereld. July roept een dromerige, zweverige ambiance op, terwijl zij zich intussen met bloedserieuze thema’s bezighoudt. De film ontroert als Old Dolio langzaam ontdooit voor de exotische en levenslustige Melanie, toont dat er onder haar slonsige voorkomen een onzekere, beschadigde vrouw zit. Die scènes maken Kajillionaire nog de moeite waard.