In Bruges betekende elf jaar geleden het filmdebuut van de Ierse toneelmaker Martin McDonagh. Ik weet nog hoe jubelend de pers was en de film niet genoeg kon prijzen. Ik kon hem zeker waarderen, maar zo meesterlijk vond ik hem ook niet. Nu, elf jaar later, besloot ik deze film te herzien. Huurmoordenaars Ray en Ken moeten noodgedwongen naar Brussel afreizen, gezien Rays laatste klus niet zo goed is afgelopen. Ken maakt er maar het beste van en geniet van de cultuur. Ray is meer van de kroeg en verveelt zich kapot bij de toeristische trekplaatsen. Als blijkt wat er nou precies aan de hand is, krijgt hun trip een totaal andere lading. En blijkt Ray zowaar een geweten te hebben.

De eerste keer dat ik In Bruges zag beschouwde ik het als een poging Quentin Tarantino te imiteren. Ook McDonagh houdt van absurde dialogen, slap geouwehoer dat bedoeld is om op de lachspieren te werken, en ook hij pakt uit met felle geweldsuitbarstingen. Wat hij daarnaast ook doet, is ruimte geven aan zijn personages, en Ken en Ray emotionele diepgang meegeven. De plot is vooral bedoeld om ons kennis met ze te laten maken. Dit zit wel het tempo in de weg. En wat is nou het verhaal?

Dan wordt duidelijk waarom ze daar eigenlijk zitten, en wat Kens ware rol in dit geheel is. McDonagh schakelt van licht absurde komedie naar meer serieus drama, waarin de bizarre dialogen gewoon doorgaan. De beelden worden donkerder. Er is sneeuwval. In Bruges lijkt, heel voorzichtig, het realisme los te laten en een droomwereld in te glijden.

Ik proef nog steeds de invloed van Tarantino, maar dan wel een terughoudende versie.

Ik proef nog steeds de invloed van Tarantino, maar dan wel een terughoudende versie. McDonagh heeft een script geschreven waarvan alles wel klopt, doch speelt hij ook vals om de stukjes te laten klikken. Collin Farrell loopt voorop als de getormenteerde en zich suf vervelende Ray. Hij gedijt toch het beste in dit soort producties.

In Bruges wist mij toen niet helemaal te overtuigen. Nu voel ik hoe McDonagh een subtiele spanning weet te creëren. Hoe archaïsche beelden van Brussel vervreemding oproepen. Hoe In Bruges op drama, komedie en snoeiharde actie tot één geheel weet te smeden. Het enige minpunt is nog het einde. Ik heb het gevoel dat dat net te makkelijks is gedaan. Het valt in de categorie “open eind”, ik had hier graag meer afronding gezien. Afgezien daarvan is het een kleine, eigenzinnige titel, waarmee McDonagh direct zijn naam vestigde.