Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.

Gebaseerd op de roman van Clive Barker, gaat Hellraiser om de gruwelijke wereld van de Cenobites. Die wereld, wat nog het meest doet denken aan een bloederige SM-kelder, kan worden opgeroepen door middel van een wonderlijke kubus. Een puzzelkubus. Denk in de trant van de Rubik’s Cube, alleen wil je bij deze kubus absoluut niet winnen. Doler Frank probeert de kubus uit en wordt door de Cenobites te grazen genomen. Jaren later nemen zijn broer Broer en diens vrouw Julia intrek in het verlaten huis. Julia komt er snel achter dat Frank nog leeft. Soort van. Hij heeft bloed nodig om weer helemaal menselijk te worden. Ziedaar het recept voor een snel escalerend bloedbad, met als hoogtepunt de hakenscène.

Er waren al eerder verhalen van Barker verfilmd, hij was nooit echt tevreden met het resultaat. Vandaar dat hij nu zelf de regie in handen nam. Nu ben ik niet echt fan van zijn schrijfstijl (ik vind hem vrij plastisch), als filmmaker heeft hij een erg goede prestatie geleverd.

Wat Hellraiser vooral zo goed doet, is teruggrijpen naar de sfeer van de Gothische horror. Het huis waar Larry en Julia in wonen, doet door zijn grootte wat denken aan een kasteel. Die zolder, waar Frank tevoorschijn komt, roept herinneringen op aan de mysterieuze kelders waar dodelijke geheimen begraven liggen. En als Frank herrijst lijkt hij nog het meest op een sterk vermagerde zombie, hunkerend naar bloed. Barker verplaatst die elementen naar de moderne tijd, zodat het verleden en heden elkaar ontmoeten.

Er zijn liefhebbers van de praktijken van Fifty Shades of Grey, Hellraiser maakt er pure martelingen van.

Om het helemaal zijn eigen signatuur te geven, overgiet Barker dit alles met (homo)seksualiteit en sadomasochisme. Er zijn liefhebbers van de praktijken van Fifty Shades of Grey, Hellraiser maakt er pure martelingen van. Hier geen zweepjes of klemmetjes, maar palen met scherpe spijkers en haken die zich in de huid vastzetten. Barker geeft in de beginscène alvast een voorproefje, om in de finale helemaal los te gaan. “Jesus wept” gromt Frank, voor de Cenobites op gruwelijke wijze hun straf uitvoeren.

Hellraiser heeft zich in de populaire cultuur vastgezet. Zonder Barkers creatie zouden er geen films zijn als Saw of Hostel. Ik weet dat niet iedereen dat erg zou vinden, voor de horrorliefhebbers zou het een gemis zijn. Of Hellraiser nou de oerfilm is van de torture porn kan worden aangevochten, het is zeker dat dit een klassieker is in het horrorgenre. Of toch zeker een cultklassieker.