Wat dreef de beroemdste kannibaal uit de boeken- en filmwereld ertoe om mensenvlees als delicatesse te beschouwen? Hoe was hij als kind? Was zijn jeugd zo traumatisch? De jonge versie wordt in Hannibal Rising gespeeld door Gaspard Uliel. Hij en zijn zusje Mischa (Helena-Lia Tachovská) groeien op tijdens de Tweede Wereldoorlog. Nadat zij hun ouders verliezen verschuilen de twee zich in een leegstaand huis. De rust wordt ruw verstoord als zij bezoek krijgen van een groepje uitgehongerde soldaten. Tot hun frustratie is ook hier geen voedsel te vinden. Wel twee verweesde kinderen.
Regisseur Peter Webber suggereert een gruwelijke gebeurtenis (die zich overigens gemakkelijk laat invullen) en spoelt de tijd jaren vooruit. Hannibal vlucht uit het weeshuis, zwerft door de besneeuwde wildernis en komt terecht bij zijn tante Lady Murasaki (Li Gong). Overdag stort hij zich op het studeren, ’s nachts wordt hij geteisterd door nachtmerries. Hij kan maar niet vergeten hoe Mischa uit zijn armen werd gerukt en de soldaten haar gebruikte als maaltijd. Hij besluit de daders op te sporen en proeft tijdens zijn wraaktocht voor het eerst mensenvlees. Waarom? Daar wordt niet echt een goede reden voor gegeven.
Inspecteur Popil (Dominic West) onderzoekt welke zieke geest dit lijkenspoor achterlaat, algauw verschijnt Hannibal in zijn vizier. Maar hij is koelbloedig genoeg om de test van de leugendetector te passeren. Toch weet Popil het zeker: deze kerel hoort thuis in het gesticht. De jonge Hannibal, aldus de inspecteur, stierf jaren geleden in de sneeuw, tijdens de oorlog. Toen hij wakker werd, was hij geen mens meer. Een woord van wat hij nu is, bestaat niet eens. Ziedaar hoe de film in slechts een paar minuten de waanzin van Hannibal wil samenvatten.
De legende verdient veel meer dan dit gemiddelde, platgeslagen horrorwerk.
Voor zo’n complex en gestoord personage is de “verklaring” van Hannibal Rising wel heel erg kort door de bocht. Voor de makers is het goed genoeg. De aandacht ligt veel meer op het gemiddelde wraakverhaaltje, waarbij de grafische beelden prevaleren boven de psychologie van Hannibal. Zo blijft het vaag waarom Hannibal het fijn vindt zijn tanden in een flink stuk wang te zetten. Dan is er ook de merkwaardige, broeierige relatie die hij met Lady Murasaki ontwikkelt. Het voegt in mijn ogen helemaal niets toe aan het personage.
Ik begrijp heel goed dat Hannibal Rising is gemaakt. Het publiek smulde van de mensenetende seriemoordenaar en wilde meer van hem zien. Harris had er dubbele gevoelens over, wat ik ook best begrijp. Er was het gevaar dat zijn personage tot het laatste druppeltje zou worden uitgemolken. Het ís toch ook zonde als Hannibal verwordt tot een schim. Of parodie. Met Hannibal Rising wordt de kannibaal neergezet als eendimensionale slechterik. Dat is misschien nog erger. De legende verdient veel meer dan dit gemiddelde, platgeslagen horrorwerk.
Regie: Peter Webber. Met: Gaspard Uliel en Rhys Ifans