Als iets de eerste keer een schot in de roos is, dan moet je toch op zijn minst nog een schot wagen? Ik vermoed dat Dick Maas dit dacht bij het maken van Flodder is Amerika!, het vervolg op Flodder. De asociale familie wordt nu ingezet bij een Amerikaanse gezinsruil, zodat beide landen aan “culturele uitwisseling” kunnen doen. Voor de gemeente de perfecte kans om zich eindelijk van de Flodders te ontdoen. Voor Maas de perfecte gelegenheid om alles wat het eerste deel maakte, te herhalen. In enkele gevallen letterlijk. In de beginscène komt weer een journalist opdraven voor een interview en komen dezelfde grappen voorbij.
Als de Flodders in Amerika zijn aangekomen, worden ze aangezien voor een Russische delegatie, wat weer ruimte biedt voor nieuwe onderbroekenlol. Tijdens het kijken bekruipt mij het gevoel dat Maas zich schaamteloos schuldig maakt aan zelf-plagiaat. Dat de beginscènes knipogen naar het eerste deel, prima, maar dat betekent toch niet dat álle grappen gericycled hoeven te worden? Wéér een autoachtervolging, wéér broer Kees die sportieve meisjes begluurt.
De mannen zitten natúúrlijk achter zus Kees aan. Ma Flodder leeft volkomen in haar eigen wereld. Johnny lult zichzelf overal uit met zijn gladde praatjes. Het is flauw een dergelijke titel op plot te beoordelen, maar door zichzelf als gemakzuchtige kopie te presenteren, gaat mijn aandacht daar wel naar uit. Hoe kan je je in godsnaam vergissen tussen een delegatie uit Rusland en een onaangepaste Hollandse familie? Sinds wanneer wordt iemand geopereerd terwijl het vermoeden bestaat dat de patiënt alcohol heeft gedronken? Hoe slim is het om een onbekende familie te betrekken bij het runnen van een café?
Ik begrijp heus wel dat ik met Flodder in Amerika! geen hoogstaande titel hoef te verwachten.
Terwijl Maas de beschikking heeft over acteurs als John Polito – die nota bene speelde in bijvoorbeeld Miller’s Crossing – is het acteerwerk een lachertje. Over de top, boers en plat. Polito springt er nog bovenuit, maar kan de boel echt niet redden. En dan is er nog Lonny Price die komt opdraven als George, die valt voor de “charmes” van zus Kees. Hij moet de zoon van de president voorstellen. Ik geloof er echt geen helemaal niets van.
Ik begrijp heus wel dat ik met Flodder in Amerika! geen hoogstaande titel hoef te verwachten. Maar deze productie voelt akelig lui aan. Huub Stapel heeft ooit toegegeven de rol voor het geld te hebben geaccepteerd. Dat is precies hoe dit vervolg overkomt. Als een poging om zoveel mogelijk te cashen. Met zomin mogelijk moeite.