Op zich vind ik Dr. Strangelove (ik zal jullie de volledige titel besparen, anders wordt het zo’n leeswerk) niet zo heel bijzonder. Ik geloof dat dit voor zijn tijd behoorlijk vooruitstevend was, en dat de aandacht voor detail fenomenaal is. Het is niet voor niets een film van Stanley Kubrick, die twee aspecten kan je dan zeker verwachten. Het verhaal heeft ook wel wat: de doorgedraaide generaal Ripper stuurt vliegtuigen met kernbommen richting Rusland. Paniek alom, de wereld staat op het punt in een kernoorlog te komen. De Amerikaanse president, Merkin Muffley, probeert wanhopig met de Russische president, Dmitri, een gesprek te voeren over het misverstand. Dr. Strangelove is met name meesterlijk door het optreden van Peter Sellers.
Of beter gezegd, optredens. Want hij speelt maar liefst drie rollen: kapitein Lionel Mandrake, Merkin Muffley, en Dr. Strangelove. Op die manier geeft Sellers deze oorlogsthriller een dramatische én komische toon. Dan ben je, als acteur, werkelijk waanzinnig. Maar, er is nog een powerhuisacteur, namelijk George C. Scott. Hij speelt de temperamentvolle generaal Buck Turgidson. Als er dan toch per ongeluk kernwapens op Rusland gedropt worden, laat Amerika het dan goed doen. Hup, vol in de aanval, geef Rusland geen kans om in de tegenaanval te gaan!
Goed, er zit wel degelijk humor in Dr. Strangelove, wat zich uit in het bizarre verhaal, de bureaucratische lulligheden, en de gesprekken die Merkin voert met Dimitri. Merkin probeert hakkelend en stotterend aan Dimitri duidelijk te maken dat er wellicht kernbommen op Rusland worden gegooid. Dmitri vindt het erg flauw dat dit geen vriendelijk gesprek is, om te horen het nou gaat (“Of course I like to speak to you!”, aldus Merkin).
Hup, vol in de aanval, geef Rusland geen kans om in de tegenaanval te gaan!
Als Lionel de president wil bellen om codes door te geven, maakt de operator hem duidelijk dat hij niet genoeg munten heeft voor een dergelijk gesprek. En wanneer de piloot van een gevechtsvliegtuig een overlevingspakketje opent, komt hij tot zijn verrassing onder andere lippenstift tegen. Want zoiets heb je echt nodig, tijdens een kernoorlog.
Het is wel grappig, humor die onder de huid kruipt, jeukt. Maar het maakt allemaal niet zo heel veel indruk. Misschien omdat, ondanks het naderende gevaar, ik nooit het gevoel heb dat er écht wat gebeurt. Pas als op het eind duidelijk wordt dat alle hoop is vervlogen, en het verhaal een bespottelijke wending neemt, wordt het echt interessant. En, laten we vooral niet de iconische hand van Dr. Strangelove vergeten. “Mein Führer! I can walk!”
Stanley Kubrick/Peter Sellers en George C. Scott