Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Clean, Shaven bezorgt mij jeuk. Goeie jeuk. Regisseur Lodge Kerrigan laat acteur Peter Greene opdraven om de schizofrene Peter te spelen. Hij is net ontslagen uit de instelling en gaat direct op zoek naar zijn dochtertje. Maar hij loopt amper de buitenwereld in of zijn demonen slaan toe. Hij beplakt zijn auto met krantenknipsels, rookt zijn sigaretten tot aan de filter, schenkt steeds drie kopjes koffie voor zichzelf in en probeert niet gek te worden van de radiogolven die hem teisteren. Peter is een wandelende tijdbom. Met elke stap die hij zet tikt het klokje verder. De vraag is niet of hij gaat ontploffen. Eerder wanneer. En dan gooit Kerrigan er nog een personage bij: detective Jack McNally.
Hij onderzoekt een reeks moorden op jonge meisjes, en komt uit bij de labiele Peter. Heeft hij echt met de moorden te maken? In dat geval zou Peters zoektocht naar zijn dochter een dodelijke afloop kunnen krijgen. Maar of dat nou écht zo is, laat Kerrigan in het midden. Want als McNally zijn onderzoeksresultaten bespreekt, krijgt hij te horen dat al het bewijs tot nu niet sterk genoeg is. Wil hij soms dat Peter de dader is? Aan de andere kant wordt de kijker zo diep in Peters hallucinaire hel gezogen, dat het onmogelijk is te zeggen wat nu voortkomt uit zijn vervormde perspectief en wat realiteit is.
Clean, Shaven doet denken aan het meesterlijke The Living and the Dead. Daarin zet Leo Bill zet een hyperactieve schizofreen neer die op het einde helemaal ontspoort. Greene is eerder een puber, een klein kind dat worstelt met stemmen in zijn hoofd. En dan is er nog de gruwelijke paranoia die hem blijft achtervolgen. Een ander verschil is dat Kerrigan het verhaal vooral gebruikt om Peters schizofrenie tentoon te stellen. Hij wil zijn publiek laten ervaren hoe die geestesziekte voelt.
Ondanks het vage einde (waar slaat dat shot van McNally in het café nou op?) blijft Clean, Shaven heerlijk jeuken.
Zo kan Peter zich maar lastig concentreren, de gedachtes stromen continu door zijn kop. Hij probeert zichzelf wel bijvoorbeeld te scheren, zijn motoriek is houterig en onhandig. Zijn auto is met krantenknipsels afgeschermd tegen de boze buitenwereld. En hij is ervan overtuigd dat iemand met hem wil communiceren via radiogolven.
Door de camera zo dicht mogelijk op Peters huid te houden en te spelen met geluid, roept Kerrigan een onwerkelijke sfeer op. Ondanks het vage einde (waar slaat dat shot van McNally in het café nou op?) blijft Clean, Shaven heerlijk jeuken.