Hoe zou het voelen, om uit te worden geroepen tot oorlogsheld? Dat is wat de jonge soldaat Billy (Joe Alwyn) overkomt. Tijdens een intense schietpartij werpt hij zich tussen de vijandelijke kogels om sergeant “Shroom” (Vin Diesel) te redden. De poging is tevergeefs. De gemaakte beelden gaan evenwel rond en voor Billy het doorheeft wordt hij het symbool van heldhaftigheid. Zijn groep, genaamd Bravo, mag voor even terug naar Amerika om tijdens de pauze van de Superbowl het podium met Destiny’s Child te delen. Daarna keren ze weer terug naar Irak. Even op en neer, zogezegd.
Gladprater Albert (Chris Tucker) verzekert de jonge soldaten dat hun missie – door sociale media inmiddels verheven tot een mythe – verfilmd zal worden. Hollywood is geïnteresseerd en wil er graag geld voor neerleggen. De leidinggevende van Bravo, Dime (Garrett Hedlund) kijkt het allemaal zwijgend aan. De rest stort zich uitgelaten in het feestgedruis. Hoe vaak ben je nou het middelpunt tijdens de Superbowl? Billy worstelt met wat er allemaal gebeurt. En zeker met die status van oorlogsheld.
Hij schoot Shroom in het heetst van de strijd te hulp, niet eens wetende of dit zou slagen. Misschien zou hij de reddingspoging zelf niet overleven. Dat hij vervolgens de vijand was totaal onvoorzien. Voor Billy is dit geen heldhaftig optreden. Voor hem is dit overleven. Het maakte deel uit van zijn opleiding tot militair. Het publiek ziet in de tiener een held, Billy dreef simpelweg op instinct en adrenaline. Ang Lee toont ons zo twee scherp contrasterende perspectieven die erg ongemakkelijk naast elkaar staan.
Daar komt bij dat Bravo, hoe stoer ze zich ook voordoen, worstelt met trauma’s. Iemand met kogels laten verdwijnen in een roze mist is een beeld dat niet zomaar verdwijnt. Als het team naast Destiny’s Child staat en er vuurwerk wordt afgestoken, veroorzaakt dit enige paniek onder de soldaten. Ze hebben al zo lang te maken gehad met geknal en geflits in vijandelijk gebied, dat dit soort prikkels leiden tot herbeleving. Billy kan zo opgeslokt worden in in een flashback, om minuten later weer bij kennis te komen.
In Amerika is niemand zich daar bewust van. In tegendeel. Het publiek wil weten hoe het voelt om iemand dood te schieten. Welke wapens gebruikt worden. De soldaten krijgen schouderklopjes en complimenten over hun goede werk in Irak. De soldaten nemen het allemaal met een krampachtige glimlach in ontvangst. Er is werkelijk die vraagt “hoe ís het nou eigenlijk?”
Billy Lynn’s Long Halftime Walk is een oorlogsfilm over de psychologische gevolgen van de strijd. Het gaat over onderdrukte trauma’s. Het negeren van emoties. Gewoon doorgaan is het motto. Dit is geen snelle film vol heroïsche actie. Verwacht een psychologisch drama over jonge jongens met littekens op hun ziel. Het label van “oorlogsheld” zal ongetwijfeld goed zijn voor het eergevoel, ik vraag mij af of Billy er echt iets aan heeft.
Regie: Ang Lee. Met: Joe Alwyn en Garrett Hedlund