In het genre van de oorlogsserie is Band of Brothers een klassieker. Misschien kan het zelfs iconisch worden genoemd. In deze tiendelige serie komen hoogstaand drama en intense actie samen. Het is geproduceerd door onder meer Steven Spielberg, en concentreert zich op de soldaten van Easy Company. Zij moeten zich tijdens de Tweede Wereld Oorlog een weg vechten door Europa, en komen lichamen, Duitsers, rondzoevende kogels en zichzelf tegen. Het begint bij de thuisbasis, waar de soldaten getraind worden als parachutist. Verrassend genoeg komt in de eerste aflevering David Schwimmer voorbij.
Ja, Ross uit Friends neemt eens de rol van sadistische klootzak op zich. Ook Damian Lewis (Homeland), Ron Livingstone (Office Space), Dexter Fletcher (Lock, Stock and Two Smoking Barrels), James McAvoy (The Last King of Scotland) treden op als soldaten. Dit is nog maar een fractie van de sterrencast die deze epische serie draagt.
Band of Brothers bestaat uit tien afleveringen die elk als een korte, op zichzelf staande film beschouwd kunnen worden. Per aflevering doen eerst echte veteranen hun verhaal, dan volgt de episode zelf. Kosten noch moeite zijn gespaard om het fysieke afzien van de soldaten tot leven te wekken. Verwondingen komen zeer expliciet in beeld, modder spat tegen de camera, en alles wordt zo dicht op de huid gefilmd dat het publiek zich echt temidden van de actie waant.
Ik vraag mij af of hun hoop in de mens toen is verpulverd, of dat ze juist hun eigen menselijkheid terugvonden.
Er wordt ook ingezoomd op het psychologische aspect. De serie heet niet voor niets “Band of Brothers”, de soldaten beschouwen elkaar echt als broers. Wanneer iemands benen zijn weggeschoten, wordt het slachtoffer op de rug gehesen. De soldaten spreken elkaar moed in, proberen de toenemende angst af te houden. Maar de aanwezigheid van de vijand en het vele bloedvergieten eisen hun tol. De één implodeert, de ander ontpopt zich tot genadeloze moordmachine. Probeer maar eens niet je verstand te verliezen, als je kameraden één voor één worden afgeschoten.
Als de groep in Why We Fight een concentratiekamp binnenkomt, is het onmogelijk om niet emotioneel te worden. Ineens staan de soldaten oog in oog met de weggestopte, uitgemergelde Joden. Ze vallen de onthutste soldaten in de armen, blij dat ze eindelijk zijn gered. Easy Company realiseert zich dan pas waar ze het voor doen, dat dit is wat de Duitsers al die tijd hebben gedaan. Ik vraag mij af of hun hoop in de mens toen is verpulverd, of dat ze juist hun eigen menselijkheid terugvonden.