Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Alweer een paar jaar geleden zag ik met Bad Lieutenant mijn eerste film van Abel Ferrara. Ik wist dat Harvey Keitel de hoofdrol speelt, als naamloze agent die in naam der wet alles doet wat fout is. Hij is verslaafd aan drugs, gokken en misbruikt zijn macht. Hij krijgt echter een spiegel voorgehouden als hij zich bezighoudt met de verkrachtingszaak van een non. De zaak gaat aan hem vreten, zeker als de non de daders vergeeft. Hoe kan zij dat in godsnaam doen? De jongens kunnen zich weer gaan vergrijpen. Ik wist niet precies wat ik kon verwachten, mijn verwachtingen waren hooggespannen. Immers, de kritieken die ik had gelezen prezen deze titel, en de acteerprestatie van Keitel.
Bad Lieutenant bleek, ondanks zijn niet lange speelduur, een lange zit. De film is traag, stroperig, en volgt Keitel in donkere, morsige kamers waar hij een naald in zijn arm prikt en wegzakt in een heroïneroes. Ik kon daar toen niet veel mee. Waar was de actie? Wanneer zou hij zijn naam als slechte luitenant nou eens echt waarmaken? Toch bleef de titel mij bij, en ik besloot om Bad Lieutenant weer te kijken. Om nu te begrijpen wat voor sterk drama Ferrara geregisseerd heeft. En wat voor indrukwekkend optreden Keitel geeft als corrupte agent.
Wat ik nu ook zie is iemand die zo cynisch is geworden dat hij geen moreel besef meer heeft. Hij heeft macht. Dat is het enige wat nog telt. Als hij twee jonge meisjes aanhoudt en ze seksueel chanteert (nu zou het zo een #MeToo kunnen zijn), vat dit hem als personage perfect samen. Hij staat zich nota bene af te trekken bij hun auto. Dat hij eventueel betrapt kan worden kan hem niets schelen. Hij heeft een insigne. Zij niet. Simpel.
Ferrara is niet geïnteresseerd in flitsend gemonteerde schietpartijen met veel bloed.
Bad Lieutenant is het soort film waarin plot volkomen ondergeschikt is aan personage en thematiek. En omdat het hoofdpersonage rondstommelt in een gitzwarte drugswereld, ligt het tempo laag. Ferrara is niet geïnteresseerd in flitsend gemonteerde schietpartijen met veel bloed. Bad Lieutenant is introvert, rauw. De shots zijn statisch en lang. En als de camera wel beweegt, wordt de sfeer van een documentaire opgeroepen.
Ferrara wordt wel eens met Martin Scorsese vergeleken omdat hij soortgelijke thema’s aansnijdt in zijn oeuvre. Daar waar Scorsese personages neerzet met wie je nog kan meeleven, voelt Ferrara zich comfortabeler bij randfiguren waarvan je weet dat ze het niet meer redden. Bad Lieutenant is nog steeds traag, hij komt nu wel veel meer binnen.