Uwe Boll, ook wel bekend als de Ed Wood van deze generatie, heeft het filmmaken onderhand opgegeven. Assault on Wall Street behoorde tot zijn handjevol laatste films. Deze thriller gaat over de ongenadige beurscrash van het nieuwe millennium, waarbij duizenden investeerders hun geld kwijt raakten. Boll begint zijn verhaal op Wall Street zelf, waar duidelijk wordt dat het begin van de crisis is begonnen. De medewerkers zelf zijn puur geïnteresseerd in geld verdienen. Dat zij daarbij slachtoffers maken, is niet hun probleem. Boll schakelt vervolgens over naar de echte hoofdrolspeler: beveiliger Jim Baxford (Dominic Purcell).
Hij is gelukkig getrouwd met zijn Rosie (Erin Karpluk) en zou het liefst een gezinnetje beginnen. Alleen, zij heeft kanker en heeft een dure behandeling nodig. Wat er allemaal precies fout gaat is mij niet helemaal duidelijk, wel dat Jim al zijn geld verliest. Dit betekent dat de behandeling niet kan worden voortgezet en de gezinsuitbreiding op een lager pitje moet komen te staan.
Jim pikt dit niet en klaagt zijn persoonlijke belegger aan. Ook dit gaat niet zoals hij verwacht. Voor Jim het doorheeft is hij zijn baan, geld en vrouw kwijt. De stoppen slaan bij hem door en hij ziet nog maar één mogelijke uitweg. Het plegen van een aanslag op Wall Street. Anders dan Bolls andere werken, is Assault on Wall Street geen verfilming van een computerspel (Alone in the Dark), noch een bijtende satire (Postal, wat overigens ook op een game is gebaseerd). Nu leeft hij zich uit met een origineel hersenspinsel om kritiek te geven op de attitude van de beurshandelaar. Nobel, maar zijn aanpak is niet erg subtiel.[epq-quote align=”align-left”]Boll douwt zijn boodschap zo hard door de strot van de kijker dat Assault on Wall Street een vervelend karakter krijgt.[/epq-quote]
Ik begrijp heel goed dat Boll zijn personages graag zo makkelijk mogelijk indeelt. Jim is goed, werkt hard om de belasting te betalen, de medewerkers op Wall Street zijn slecht en verdienen geld over de ruggen van mensen als Jim. Begrijpelijk, want dit is deels de realiteit. Maar door het zo ongenuanceerd te scheiden, krijgt Assault on Wall Street een simplistisch, ja vrij kinderachtig karakter. Het is goed tegenover slecht, de held versus de schurk. Door het ontbreken van iedere nuance wordt het een voorspelbare en saaie aangelegenheid.
Boll douwt zijn boodschap zo hard door de strot van de kijker dat Assault on Wall Street een vervelend karakter krijgt. Hoe het afloopt laat zich makkelijk raden, het einde is dan weer bedoeld om een vervolg te forceren. Ik heb zeker empathie met Jim, zijn acties zijn gruwelijk overtrokken. Alle goede bedoelingen ten spijt is dit een enorme miskleun.
Uwe Boll/Dominic Purcell en Erin Karpluk