John Carpenter weet van Assault on Precinct 13 een ongemakkelijke filmervaring te maken. Dat zit hem niet zozeer in het gegeven als wel in de uitwerking ervan. Het gewelddadige begin zet direct de toon. In een donker steegje worden leden van straatbende Street Thunder geëxecuteerd door politieagenten. De resterende leden zweren wraak. Niet alleen op de politie, heel Los Angeles moet eraan geloven. Voor wij daar zijn aangekomen wil Carpenter ons graag voorstellen aan de personages. Als eerst is er agent Ethan Bishop (Austin Stoker), die op zijn eerste werkdag op een verlaten politiebureau moet passen.
Ook zijn er de charismatische seriemoordenaar Napoleon Wilson (Darwin Joston), de getraumatiseerde vader Lawson (Martin West) en secretaresse Leigh (Laurie Zimmer). Allemaal komen zij, via bochtige wegen in de plot, op het verlaten bureau terecht, waar zij worden gedwongen om samen te werken. Want Street Thunder zal niet rusten voor iedereen is afgemaakt.
Ik ben echt wel geweld in films gewend, maar zoals gezegd weet Carpenter deze film met zijn benadering erg indringend te maken. De stijl is zo kaal dat deze actiehorror meer wegheeft van een felrealistisch drama, of zelfs een documentaire. Assault on Precinct 13 ontdoet filmgeweld van al zijn “romantiek” en laat ons achter met keiharde schietpartijen. Hoe ruig en gruwelijk het kan worden maakt Carpenter op de helft van de rit duidelijk. Ik ben zelden zo geschokt door een scène. Niet alleen door de handeling op zich (wat al heftig genoeg is), ook de kille boodschap die ervan uitgaat. Als dit al kan gebeuren, wat staat ons nog meer te wachten? Zijn er nog grenzen?[epq-quote align=”align-left”]John Carpenter weet van Assault on Precinct 13 een ongemakkelijke filmervaring te maken.[/epq-quote]
Naast het geweld valt de film ook op door de personages die de handen ineen moeten slaan. Zij zullen wel moeten, willen zij de nacht overleven. Een agent, een psychopaat en een doodsbange secretaresse. Gaat dat lukken? Of staan hun onderlinge spanningen in de weg? Als zij de straatbende weten te verslaan, keren zij zich dan toch tegen elkaar? Het heeft wel iets weg van Night of the Living Dead, maar dan met een losgeslagen straatbende in plaats van zombies. Nog een verschil is dat George A. Romero uitging van een sterk negatief mensbeeld. Carpenter is bereid om, ondanks alles, nog een beetje hoop toe te laten.
Naar verluid wilde Carpenter het liefst een Western maken. Met Assault on Precinct 13 heeft hij de Western naar de grote stad gehaald. Het is geen traditionele horror, wel een ongenadige actiefilm.
John Carpenter/Austin Stoker en Darwin Joston