Leos Carax, de regisseur van het geflipte Holy Motors, heeft zich gewaagd aan een musical. De titel: Annette. Het concept is jaren geleden oorspronkelijk bedacht door de popgroep Sparks. De groep benaderde Carax met het idee, hij maakte er een film van. Cabaretier Henry McHenry (Adam Driver) en operazangeres Ann Defrasnoux (Marion Cotillard) beleven een stormachtige relatie en worden ouders van dochter Annette. Een superschattig meisje. Van hout. Ann is bevallen van een poppenmeisje. In deze wonderlijke wereld trekt niemand zich daar wat van aan. Belangrijker zijn Annettes gouden stembanden.
De carrière van Henry is ver voorbij het hoogtepunt, iemand anders moet nu zorgen voor het geld. Hij laat Annette de wereld rondreizen om het publiek te betoveren met de magische tonen die uit haar poppenmond komen. Henry geniet van de binnenstromende dollars, Anns voormalige dirigent (gespeeld door Simon Helberg) moet voor oppas spelen. Hij vraagt zich af of het meisje niet wordt geëxploiteerd, Henry veegt die vraag resoluut van tafel.
Vanaf het begin maakt Carax duidelijk dat Annette een bijzondere avontuur is. De film start in de studio, met de bandleden achter de instrumenten en de regisseur achter het mengpaneel. Het eerste lied wordt ingezet, iedereen loopt naar buiten en vraagt een soort van permissie om de film te starten. Carax speelt daarnaast volop met het genre door camp te combineren met rauw realisme. Een scène waarin Ann al zingend plast wordt afgewisseld met een schip in een storm. Annettes optreden tijdens Superbowl staat in scherp contrast met een scène in de gevangenis.
Driver is op zijn best als Henry, die onder het alias “The Ape of God” zijn publiek verwart, jent en irriteert. Hij heeft een sterke podiumaanwezigheid en weet precies wanneer hij zijn tekst moet fluisteren of roepen. Hij voert rare danspasjes uit en schoffeert de toeschouwers, is een bruut die zowel aantrekt als afstoot. Er zijn zeer terechte vergelijkingen gemaakt met Hans Teeuwen en Andy Kaufman. Ik vermoed dat Teeuwen het programma van “The Ape of God” prachtig zou vinden.
Alhoewel Annette onbeschaamd diep in de camp duikt, is het naar mijn gevoel nog best een toegankelijke film.
Tegenover die stroom van weerbarstige grappen staat Cotillard als Ann. Zij is breekbaar, de porceleinen pop die avond na avond een emotioneel optreden moet geven. Zij wil niet afstoten maar ontroeren, het publiek meenemen in haar spel. De twee personages veranderen, geven blijk van zelfinzicht, maar blijven zich vasthouden vast aan hun kerneigenschappen. Henry is de botte klootzak, Ann de fragiele gevoelsmens. Samen leveren ze vuurwerk, tot een van de vuurpijlen een dramatisch vuur veroorzaakt.
Alhoewel Annette onbeschaamd diep in de camp duikt, is het naar mijn gevoel nog best een toegankelijke film. Haal alle extravaganza weg en je houdt een simpel liefdesverhaal over. Een mooi drama over twee tegenpolen en het wrede noodlot. Dat Annette van hout is kan verwijzen naar hoe Henry haar exploiteert. Of het verhaal van Pinokkio, waarin de houten jongen op het einde veranderde in een mensenkind. Niet dat Annette expliciet die wenst heeft, het valt gezien de finale wel op.
Na de eindtitels schijnt Annette nog een cadeautje te hebben voor het publiek. Ik verlaat de zaal altijd zodra de film is afgelopen, dus dat heb ik helaas gemist. Carax’ kennende moet het iets bijzonders zijn. Volgende keer even blijven zitten.
Regie: Leos Carax. Met: Adam Driver en Marion Cotillard