Waar The Blue Caftan over ging, hoelang hij duurde, wie erin speelde, welke taal er werd gesproken, ik had werkelijk geen idee. Ik liet mij puur leiden door een jubelrecensie die de film beloonde met de perfecte score van tien punten. Dan wil ik natuurlijk wel weten of The Blue Caftan die punten heeft verdiend. Dit Marokkaanse liefdesdrama is gecentreerd rondom een prachtige blauwe Arabische jurk (de kaftan uit de titel) die gemaakt moet worden door de bescheiden kleermaker Halim. Hij heeft het beroep van zijn vader geleerd en maakt alles met de hand.

Voor Halim is dit een ouderwets ambacht, waarbij veel geduld en oog voor detail komt kijken. De klanten hebben liever dat hij er een beetje tempo achter zet. Kan hij geen machine gebruiken, zodat de kledingstukken snel worden afgeleverd? Halim moet weinig hebben van die “nieuwerwetsigheden” en houdt koppig vast aan traditioneel handwerk. Dan duurt het maar langer voor de gewenste blauwe kaftan af is.

Even nog dacht ik dat The Blue Caftan over een kledingmaker zou gaan die de moderne wereld toe moet laten. Maar er is nog iets anders. De film neemt een bijzondere wending als op goede dag de leerling Youssef zich meldt. Hij wil graag vak leren om zo geld te verdienen. Zijn hulp komt als geroepen, want de bestellingen stapelen zich op.

Vanaf het moment dat deze jongeling zijn entree maakt smeult er iets. Halims vrouw Mina – die worstelt met een terminale ziekte – ziet het ook. Heel langzaam dringt de leerling de gevoelswereld van zijn meester binnen en ontstaat er een intens gevoel van verlangen. De film probeert het uit alle macht voor zich te houden. Maar net zoals Halim de verleidingen niet kan weerstaan, laat dit verlangen zich echt niet onderdrukken.  

Het is fantastisch hoe Maryam Touzani dit gevoel bijna tastbaar maakt zonder het te expliciteren in woorden. De beelden zeggen genoeg. Een zwijgende samenkomst in de sauna. Die ene wisseling van blikken waarin het sensuele vlammetje gloeit. Een vrijpartij waarbij Halim wel wil maar niet kan presteren. Het zijn beelden waaruit dat ene verlangen onuitgesproken blijft maar wel zichtbaar wordt. Alhoewel het aan de kijker is om de beelden van betekenis te voorzien.

Verwacht met The Blue Caftan geen Hollywood-grandeur. Niet de dramatische wending die het verhaal zou kunnen nemen. Of aanzwellende muziek om de emoties te sturen. Touzani houdt het klein. Intiem. Menselijk. De personages reageren op zo’n manier op de situatie dat ik denk “dus zo kan het ook.” In plaats van verwijten gunt iedereen elkaar de liefde. Om het leven op zijn of haar manier te leiden.

The Blue Caftan is net te lang en een tikje te vol, toch kan ik na het slotbeeld niet anders concluderen dan dat hij nagenoeg perfect was. Hij wist mij mee te zuigen in een wereld van prachtige stof, onmogelijke liefde, de naderende dood en de viering van het leven. Op een hartverscheurende manier komt alles bij elkaar. Ik geef dit diep snijdende liefdesdrama geen tien punten, het komt wel verdomde dichtbij.

Regie: Maryam Touzani. Met: Lubna Azabal en Saleh Bakri