“Voordat de oude Geppetto Pinocchio maakte, had hij al een zoon verloren,” aldus de eerste zin van Guillermo del Toro’s Pinocchio. Met deze woorden plaatst Guillermo del Toro het sprookje, oorspronkelijk geschreven door Carlo Collodi, direct in een nieuw perspectief. In de versie van Disney werd Pinocchio min of meer voor de gein door de poppenmaker in elkaar geknutseld, waarop de toverfee in glitterjurk de pop het leven gaf. Dankzij del Toro heeft de oude man nu een duidelijk motief om de pop te bouwen. Al schrikt hij zich kapot als zijn creatie ineens tot leven komt.

De eerste keer dat Pinocchio zich laat zien is dan ook allerminst sprookjesachtig te noemen. In de ogen van Geppetto gaat het om hekserij, zwarte magie. De strenggelovige dorpelingen reageren met dezelfde ontzetting op de uit zichzelf bewegende marionet. Geef ze ongelijk. Ineens rent er een hyperactieve houten pop met zwaar verstoorde motoriek door het dorp.

Geppetto’s paniek ebt weg als blijkt dat Pinocchio geen kwaad in de zin heeft. Maar de relatie tussen blijft wel schuren. Geppetto bromt dat Carlo zich veel meer op zijn gemak hield en tenminste naar zijn vader luisterde. Pinocchio moet zo nodig in opstand komen en de boel op stelten zetten. Hij is eerder de baldadig puber dan de brave zoon.

Ik dacht dat del Toro dichter bij Collodi’s boek zou blijven, de regisseur heeft eigen plannen. Zo geeft hij het sprookje nog meer lading door het opkomende fascisme in de film te verwerken. Op de achtergrond wordt de oorlog uitgevochten, de onschuldige dorpsjongens raken bij deze strijd betrokken. Echte kerels vechten voor het vaderland. Leve Italië!  

Omdat hij van hout is gemaakt heeft Pinocchio de unieke gave om uit de dood te herrijzen. Om die reden is hij zeer geschikt om het voortouw te nemen op het slagveld. Dat hiernamaals voegt nog een mooie dimensie toe aan het verhaal. Pinocchio is onsterfelijk, dit geldt niet voor zijn vrienden en familie. Hij blijft dan wel terugkomen uit de dood (ooit geweten dat konijnen daar graag een kaartje leggen?), als Geppetto overlijdt is dat onomkeerbaar.

Wat ik wel mis is de rol van Cricket, die in Collodi’s verhaal het geweten van Pinocchio speelde. Hier is hij meer zelf gecentreerd, een zogenaamde artistiekeling die zich wil concentreren op zijn memoires. Voegt dat echt iets toe aan de plot? Ik weet het niet. Van mij had het niet gehoeven.

Guillermo del Toro’s Pinocchio is net te duister als film voor het hele gezin, het verhaal is nu wel rijker, gelaagder en emotioneler. Voor de allerjongste raad ik eerst de verfilming van Disney aan. De versie van del Toro kan later nog in worden gehaald.

Regie: Guillermo del Toro & Mark Gustafson. Met: Gregory Mannn en David Bradley