Beste Matthijs. Sinds de Volkskrant op 19 november berichtte over je tirannieke heerschap en extreme woede-uitbarstingen in de tijd van DWDD zit mij iets dwars. Zelf was ik geneigd om je te zien als een razende bullebak die over lijken gaat voor succes. Maar niet iedereen deelt deze mening.

Want…

Waarom blafte niemand terug? Ze hadden voor zichzelf op moeten komen. Misschien dat een weerbaarheidscursus iets voor ze is. Creatievelingen hebben nu eenmaal een stevig temperament. Jij stond ook onder druk. De tv-wereld heeft jou zo geschapen. Is de Volkskrant niet doorgeschoten in het vernietigende stuk? Je bood nota bene je excuses aan aan één van de medewerkers, dat had best meer uitgelicht mogen worden.

Zo bezien is het eigenlijk een naïeve gedachte van mij dat jouw gedrag niet door de beugel kan. En de medewerkers die nu opgebrand thuiszitten verdienen geen medelijden. Eerder ongelovig hoofdschudden. Kom op zeg. Waar is je eer, je trots, je ruggengraat? Bovendien, dit is de wereld van snelle en competitieve media. Je moet tegen een stootje kunnen!

In College Tour benoemde je de sfeer op jouw redactie als “strengig”. Ik ben van mening dat er een belangrijk verschil is tussen “strengig” en iemand tot op zijn tenen afbranden. Strenge feedback moet kunnen, ik heb daar genoeg van gehad op de Schrijversvakschool. Maar geen enkele docent heeft mij ooit uitgescholden.

Ik heb erover nagedacht en kom steeds tot dezelfde conclusie: ik vind het zorgwekkend dat jouw onacceptabele gedrag deels wordt vergoelijkt en dat de beschadigde medewerkers een trap na krijgen. Dat zit mij best wel dwars, Matthijs.