Waarom nu deze obsessie?

Er lagen drie puzzelstukjes op de stoep. De twee andere stukjes zijn helaas van de foto afgesneden.

Waarom Puzzelstukjes?

Dat is de vraag die ik mij al de hele week stel. Ik begrijp niet wat die puzzelstukjes daar deden. Ze lagen onder een raam. Wie weet zat iemand zeer intensief te puzzelen en vielen deze puzzelstukjes uit het raam. De puzzelaar zal ongetwijfeld de haren uit de kop hebben getrokken, want hij of zij kan de puzzel niet voltooien zonder deze stukjes.

Of, dat kan ook nog, iemand liep hier langs met een puzzeldoos waar een gaatje in zat, en dat die drie puzzelstukjes eruit zijn gevallen. Maar waarom dan alleen die drie stukjes? Hoe heb je überhaupt niet door dat er een gat in je puzzeldoos zit? Ik heb geen ervaring met het kopen van puzzels (ik ben sowieso geen puzzelfan) maar als je een puzzel koopt kijk je toch na of de doos heel is? Een andere optie is dat iemand tijdens de lockdown een puzzel heeft gekocht, hem niet kon voltooien, in frustratie de puzzelstukjes het raam uitgooide en dat al die puzzelstukjes over de straat zijn verspreid. Deze drie puzzelstukjes landden, geheel toevallig, op de stoep.

Ik vind het best aantrekkelijke beelden. Net als het scenario van de gefrustreerde, in zichzelf gekeerde puzzelaar die zal blijven zoeken naar de ontbrekende stukjes, biedt het stof voor een kort verhaal. Wat zeg ik, een roman. Waarom niet meteen een serie. Het geval van de missende puzzelstukjes: een epos in 15 delen. Per deel worden de boeken ook dikker. Het begint met driehonderd pagina’s, het laatste deel telt er veertienhonderd. Op zijn minst. Aan het slot accepteert het hoofdpersonage dat hij (of zij) de missende stukjes niet zal vinden en sluit vrede met de imperfectie van het leven.

Op zich, dat klinkt niet eens zo slecht. Waar drie puzzelstukjes op de stoep niet goed voor kunnen zijn.