Ik had een kaartje voor Met Mes, de nieuwe film van Sam de Jong, die om 17:35 in Kriterion zou draaien. Om 17:30 stond ik als enige voor de zaal te wachten. Ik vond het vreemd dat er geen andere bezoekers op kwamen dagen. Sterker nog, niemand van het personeel kwam naar de zaal toe om de kaartjes te controleren of de filmliefhebbers welkom te heten. Om 17:35 was er nog niemand. De deur van de zaal stond halfopen, de stoelen waren leeg, het licht was aan. Waar bleef iedereen? Om 17:40 was ik het wachten zat en vroeg iemand aan de bar wat er nou aan de hand was.
Hij liep mee om na te gaan of het om de juiste zaal en het juiste tijdstip ging en vroeg mij toen om heel eventjes te wachten. Wat bleek? Iemand was vergeten dat in deze zaal Met Mes moest draaien en kwam aangerend om de film in gereedheid te brengen. Goed. Probleem opgelost. Maar ik kon toch niet als enige een kaartje hebben gekocht? Oh, ja. Zeker wel. Ik had de hele zaal voor mijzelf.
Het gebeurt niet iedere dag dat ik kan zitten waar ik wil, ongehinderd door mede-toeschouwers die minuten kunnen besteden over het uitkiezen van de juiste stoel. Tegen mijn gewoonte in koos ik een stoel in het midden van de zaal. Normaal gesproken zit ik aan de rand, voor het geval ik even snel op en neer moet voor een wc-bezoek. Laat maar komen, dacht ik. De persoon die de projector bediende vergat wel nog even het geluid goed in te stellen, met als gevolg dat er jazzmuziek over de speakers werd gespeeld. Niet dat ik iets tegen jazzmuziek heb, het zou wel praktisch zijn als ik de hoofdfilm kon volgen. Gelukkig werd de fout tijdig ontdekt. Het licht ging uit, Met Mes ging zonder verdere hindernissen van start.
Eveline (Hadewych Minis) is een succesvol presentatrice die hunkert naar een waardevolle rol in de maatschappij. Zij wil echt iets doen betekenen en niet haar leven slijten met lege spelletjesprogrammas. Met een videocamera gaat zij op pad om interviews af te nemen. Haar camera wordt gejat door Redouan (Oussama Ahammoud), uit verlegenheid blaast Eveline de diefstal buiten proportie en wijst Yousef (Shanine El-Hamus) aan als de dader.
Met Mes is heel duidelijk bedoeld als satire op de nieuwsberichtgeving. Het gaat immers om een leugen die in de media belandt en vervolgens zijn eigen leven leidt. Meer nog dat een satire – die de Jong met volle overtuiging over wil brengen – is Met Mes een glitterwereld waarin coole zonnebrillen, zonreflecterende spiegeltjes en hippe interieurs domineren. Dat is heel leuk, maar hoe zit het met de inhoud? Wordt het verhaal goed uitgewerkt, lopen er interessante personages rond? Nou, nee.
Op basis van de trailer beschouwde beschouwde ik Met Mes al meer als een grap dan als een serieuze film. Het zag er zwaar gestileerd uit, alsof een filmstudent eens lekker wilde experimenteren met beeld en geluid. Dat gevoel bleef mij tijdens de film achtervolgen. Wat grappige geluidseffecten, ruimte voor slapstick…
Die aanpak wreekt zich. Want hoe harder de Jong zijn best doet om van Met Mes een legitieme aanklacht tegen de media te maken, hoe meer ik de film – en dan vooral Eveline – zie als een naïeve activist die tegen de gevestigde orde schopt. Het heeft iets jongensachtigs. Ik zou bijna willen zeggen, iets kinderlijks. Met Mes heeft de potentie voor een satirisch drama, door zijn glitterjasje is de film eerder een hysterische stijloefening. De inhoud slaat, wat mij betreft, helemaal dood. Net zoals Yousef verblind raakt door de zon, krijg ik koppijn van de glam waarop Met Mes drijft.
Het was fantastisch om de zaal voor mijzelf te hebben, ik vind het wel jammer dat het voor Met Mes was. Er waren nog excuses voor de vertraging, ik wuifde dat weg. Ik had tenminste iets om over te schrijven.
Regie: Sam de Jong. Met: Hadewych Minis en Shanine El-Hamus