Je zou denken dat er na het vurige slot van Alien 3 nog weinig valt te vervolgen. Dat is buiten de studiobonzen gerekend die nog graag wat geld wilden verdienen. Sigourney Weaver gaf ook toe te zijn overgehaald omdat er flink wat dollars aan haar waren beloofd. Plus, dat mag ook wel worden vermeld, zij was best geïntrigeerd door het scenario, ditmaal geschreven door Joss Whedon. Voor dit deel mocht Jean-Pierre Jeunet aanschuiven als regisseur en draaide zo zijn eerste Amerikaanse film. Mocht deze naam bij liefhebbers van een heel ander genre een belletje doen rinkelen, dan klopt dat.

Deze Fransman regisseerde misschien wel de populairste feelgoodfilm ooit: Le fabuleux destin d’Amélie Poulain. Omdat Alien: Resurrection verkocht moest worden, staat op de hoes van de dvd geschreven “from the director of Amélie”. Ik heb het een paar keer gelezen, gewoon om er zeker van te zijn dat ik het goed zag. Een vrolijke, lichtvoetige komedie maakt op deze manier reclame voor een horrorfilm.

Probeer dat maar met elkaar te rijmen. Ik verwacht elk moment dat de vrolijke Amélie in beeld verschijnt om met haar positieve persoonlijkheid wat lucht te scheppen in de ruimtehorror. Zouden ze zich bij marketing niet af hebben gevraagd of dit wel de juiste strategie is? Jeunet heeft namelijk ook Delicatesse geregisseerd, een donkere komedie over kannibalisme. Deze film staat nog altijd mijlenver van de agressieve buitenaardse monsters verwijderd, qua genre past het veel beter bij elkaar.

Al is Jeunet er wel degelijk trots op.

Nou ja, hoe is Alien: Resurrection zelf? Met Jeunet in de regiestoel arriveert Alien: Resurrection snel in het domein van hysterie. Door het toepassen van ducht-angles en zo sterk mogelijk in te zoomen op gezichten, heb ik eerder het idee naar een stripboekverfilming te kijken. De subtilieit van Alien en Aliens is verdwenen, om plaats te maken voor agressieve actiesequenties. Die zijn op hun beurt weer zo over de top, dat iedere geloofwaardigheid verdwijnt. Denk aan kogels die onder water worden afgeschoten en personages die wel erg lang hun adem in kunnen houden.

En wat is er over van het enige personage dat de films aaneenrijgt, Ripley? Niet veel. Na het gekloon (de eerste vele pogingen mislukten) is er van Ripley alleen nog een huls overgebleven. Een personage zonder persoonlijkheid. Alsof men besloot de herstartknop in te drukken. Het duurt bovendien tot ergens halverwege de film tot zij haar plek opeist.

Hoe staat het dan met het monster, de buitenaardse indringer? Het wezen is gevangengenomen en wordt getemd. Althans, dat is de bedoeling. Brad Dourif speelt de rol van de doorgedraaide professor Gediman, die in het monster een nieuwe evolutionaire stap ziet, het perfecte wezen om een soort superleger mee op te bouwen. De rest laat zich raden: natuurlijk ontsnapt het monster en moet ertegen gevochten worden.

Alien: Resurrection is eerder een op hol geslagen attractie dan een spannende sciencefictionfilm.

Creatieve vrijheid moet kunnen, de invalshoek staat heel ver weg van het oorspronkelijke beest, dat juist ongrijpbaar was door zijn giftige bloed en agressieve overlevingsdrang. Nu is het ineens het huisdier van een doorgesnoven wetenschapper? Dit botst sterk met de filosofie uit de eerste delen en is bovendien één van de grootste clichés die er bestaan. Aan de andere kant past het ook wel weer in de cartooneske wereld die Jeunet voorschotelt.

Alien: Resurrection wordt pas echt interessant als Ripley ontdekt wat Gediman heeft uitgehaald. Op de een of andere manier knutselde hij een nieuw wezen dat bestaat uit DNA van de monsterkoningin en Ripley. Net als bij het slot van Alien 3 wordt zo opnieuw verwezen naar het moederthema. En net als bij deel drie verwerpt Ripley deze rol. Het spijt haar vreselijk, maar geen denken aan dat zij als opvoedster van dit monster gaat optreden. Als zij haar “kind” afwijst, is dit de pijnlijkste, meest emotionele scène uit de film. Dat het monster zelf meer teweegbrengt dan de personages is een veeg teken. Alien: Resurrection is eerder een op hol geslagen attractie dan een spannende sciencefictionfilm. Al is Jeunet er wel degelijk trots op.

Regie: Jean-Pierre Jeunet. Met: Sigourney Weaver en Brad Douriff

Deze recensie verscheen eerder in aangepaste vorm op Fantasize.