Ik ben wat achterdochtig als het gaat om remakes. West Side Story, van oorsprong een musical van Broadway, werd al in 1961 verfilmd door Robert Wise en geldt als een klassieker. Waarom zou je dat opnieuw willen filmen? Steven Spielberg dus. Hij vond het tijd voor een update van deze musical met Shakespeariaanse allures. Ik heb het origineel nooit gezien en kan dus geen vergelijking maken. Als ik Spielbergs West Side Story op zich moet beoordelen, kan ik alleen maar positief zijn. West Side Story 2021 is een opgewekt en griezelig actueel feest. Eerst even het verhaal.

In de Amerikaanse achterbuurten strijden de blanke Jets tegen de Puerto Ricaanse Sharks. De twee groepen haten elkaar zo erg dat de politie geregeld moet ingrijpen bij opstootjes. Het wordt helemaal spannend als Jet Tony (Ansel Elgort) verliefd wordt op Maria (Rachel Zegler). Zij is het zusje van Shark Bernardo (David Alvarez). Anita (Ariana DeBose), het liefje van Bernardo, vraagt Tony besmuikt of hij een Derde Wereldoorlog wil beginnen. Die woorden zijn helaas profetisch.

Riff (Mike Faist), de onbetwiste leider van de Jets, wil voor altijd een einde maken aan de Sharks en daagt ze uit voor het ultieme gevecht. Als zij winnen moeten de Sharks opsodemieteren. Tony wil er niets meer mee te maken hebben, net als iedereen wordt hij ongewild meegetrokken in de vicieuze spiraal van geweld. Het Shakespeariaanse slaat op de verboden liefde tussen Tony en Maria, een duidelijke verwijzing naar Romeo & Juliet.

Spielberg weet de ernst en lucht van West Side Story samen te kneden tot een vertelling over het onafwendbare noodlot.

Het uiterlijk van West Side Story staat haaks op de gespannen verhoudingen. De opwindende muziek, strakke choreografie en het dynamische camerawerk wekken de indruk van een levenslustige film. De wereld van de twee rivaliserende groepen is vol kleur en aanstekelijke liedjes. Er is ruimte voor humor (Tony die Spaans leert), opbloeiende romantiek en de hoop dat het bendegeweld ooit zal ophouden. Als de Jets en Sharks tegenover elkaar staan slaat de gemoedelijke sfeer om.

Vlak voor het grote gevecht laat Spielberg de schaduwen van de twee groepen elkaar overlappen, alsof de strijd dan al is gestart. Er wordt stevig gevloekt en geslagen. Later komt er een vuurwapen in het spel waaruit het fatale schot wordt gelost. Het dieptepunt is de verkrachting, waarbij het slachtoffer op het nippertje aan de klauwen van haar roofdieren ontkomt. West Side Story is een bruisende filmervaring die niet terugdeinstvoor tragiek. De film over tieners behandelt volwassen onderwerpen, en dat levert lekker stevig drama op.

Spielberg weet de ernst en lucht van West Side Story samen te kneden tot een vertelling over het onafwendbare noodlot. Hoe graag ik het ook zou willen, een gelukkig slot zou vloeken met de toon van het verhaal. Prachtig hoe de camera in het begin juist bovenop de personages zat, en zich na het fatale schot verschuilt achter een trap. Alsof de camera uit respect de ongelukkige verwikkelingen van veraf observeert. Of zich stilletjes wil terugtrekken.

Het origineel komt uit de jaren zestig, de vertelling voelt nog altijd modern.

De acteurs maken het af door honderd procent te geven, moeiteloos nemen zij zang en dans mee in hun spel. Het verbaast mij niets als Spielberg voor zijn remake louter musicalspelers heeft gecast. Rita Moreno, hier als Valentina, speelde in het origineel nog de rol van Anita. Moreno is negentig, maar gezien haar stevige aanwezigheid bij lange na niet uitgeleefd.

Het actuele waar ik het over had zit hem in het racisme, over de straatarme immigranten die ook moeten overleven. West Side Story gaat over overleven in de achterbuurten, het wantrouwen naar de vreemdeling. Het origineel komt uit de jaren zestig, de vertelling voelt nog altijd modern. Ik vind dat ergens ook eng, omdat er dus weinig is veranderd de afgelopen decennia. Hopelijk voelt West Side Story ooit ouderwets. Ik denk niet dat dat snel gaat gebeuren.

Regie: Steven Spielberg. Met: Ansel Elgort en Rachel Zegler