Ik was het soms wel zat, de eeuwige formulaïsche missies van James Bond. Toch weerhield dit mij niet van mijn eigen missie: ik moest en zou iedere film over de geheim agent gezien hebben. Waarom? Omdat ik benieuwd was naar de klassiekers en de acteurs onderling wilde vergelijken. Ik zag hoogtepunten, middenmoten en tegenvallers, maakte kennis met macho’s, rokkenjagers, ironisch opgetrokken wenkbrauwen en rauwdouwers. De films begonnen ook wel iets vertrouwds te krijgen, als een goede vriend die ik regelmatig een bezoek bracht.
Misschien dat ik daarom, na vierentwintig films, iets van nostalgie voel bij No Time To Die. Nummer vijfentwintig. Met voor de laatste keer Daniel Craig als James Bond. Hij heeft vijf keer de geheim agent mogen spelen. Zijn avontuur begon met Casino Royale, daarna volgden Quantum of Solace, Skyfall en Spectre. James Bond is in No Time To Die gehavend en gebutst, zowel fysiek als psychologisch. Nog één keer komt Craig opdraven voor een klapper van een finale.
De opening is magnifiek. In een sneeuwlandschap is een meisje getuige van de moord op haar moeder. Een gemaskerde vreemdeling is de dader. Het meisje probeert te ontsnappen, wordt ontdekt en schiet de indringer vol kogels. Naderhand sleept ze zijn lichaam naar buiten. Hij blijkt echter nog te leven en achtervolgt haar op het verraderlijke ijs. Het meisje plonst in het ijskoude water. Gaat dit de eerste dood van een kind in het James Bond-universum worden…? Zo ver gaat regisseur Cary Joji Fukunaga niet. Maar de toon is wel gezet.
Het meisje is Madeleine (Léa Seydoux), de lief van James Bond. Ze genieten van hun luierplek in Spanje, tegelijk staan er wat onuitgesproken zaken hun liefde in de weg. James Bond kan Vesper (uit Casino Royale) nog niet echt loslaten. Bovendien vermoedt hij dat Madeleine haar eigen geheimen meedraagt. Juist als de twee besluiten samen aan een nieuw hoofdstuk te beginnen, komt de terroristische organisatie Spectre ze op het spoor.
Het was duidelijk de bedoeling van No Time To Die om een grondige schoonmaak te houden, voorbereidingen te treffen voor de volgende film.
James Bond verdenkt Madeleine van verraad en zet haar na een wilde achtervolging met soldaten van Spectre op de trein. Zij slikt haar tranen in, hij kijkt met een verbeten kop hoe de trein wegrijdt. De begintitels verschijnen en Billie Eilish croont het wonderschone titelnummer. No Time To Die is een paar minuten bezig en ik heb nu al kippenvel. Even het belegen en inwisselbare plot (iets met een virus) terzijde, is het Fukunaga gelukt om het niveau van Skyfall op te pakken en hoog boven zijn schouders op te tillen. In No Time To Die worstelt James Bond met liefde en verraad en moet hij gemaakte fouten onder ogen komen.
Er loopt trouwens een vrouwelijke 007 rond. Jazeker, de drie cijfers kunnen aan iemand anders worden verstrekt. Onnodig woke? Ik vond dat het prachtige, humoristische scènes met de juiste scheut ernst opleverde. Wellicht een verwijzing voor wat er in de toekomst kan gebeuren? Het is ook fascinerend om te zien hoe James Bond met een klein kind omgaat. Achter dat stoere gezicht vol littekens gaat een gevoelige ziel schuil.
Het was duidelijk de bedoeling van No Time To Die om een grondige schoonmaak te houden, voorbereidingen te treffen voor de volgende film. Dat is pittig. Maar het resultaat is wel dat deze titel elk ander deel uit de filmserie ver achter zich laat. Het zal nog even duren voor de de volgende James Bond zich voorstelt. Het belooft veel goeds.
Regie: Cary Joji Fukunaga. Met: Daniel Craig en Léa Seydoux