Tyler Perry, een Amerikaanse regisseur met zowel haters als aanbidders, was eenentwintig toen hij begon met schrijven. Op deze manier vond hij eindelijk de manier om zijn jeugdtrauma’s een plek te geven. De schrijfsels groeiden uit tot het zwaar geflopte toneelstuk I Know I’ve Changed, waarna hij zich door een periode van armoede worstelde. Toen zijn toneelstuk een tweede kans kreeg werd het evengoed een financieel succes. Hij stopte de opbrengst in zijn eerste film, Diary of a Mad Black Woman, gevolgd door zijn regiedebuut Madea’s Family Reunion.
Titelpersonage Madea is een vrouw van middelbare leeftijd met een pittig karakter en klein hart. Aan haar de schone taak om de schreeuwerige en eendimensionale personages, die worstelen met heftige sores, te begeleiden op hun weg naar verlossing. Om de kijker duidelijk te maken wie empathie moet krijgen, heeft Perry zijn personages netjes verdeeld in slachtoffers en daders. Waarom zou je je zorgen moet maken over nuances als het ook makkelijk kan?
Madea’s Family Reunion wil echter zoveel thema’s behandelen dat er nogal een onbalans ontstaat. Perry stuurt zijn film zo onbeholpen van huishoudelijk geweld naar emotionele mishandeling en verwaarloosde kinderen naar alleenstaande moeders, dat ik soms het gevoel heb in een botsauto te zitten die in volle vaart tegen de andere auto’s aanknalt.
Dan zijn er de grote gebaren die Madea’s Family Reunion wil maken. Neem nou de romance tussen een buschauffeur en zijn passagier. Echt iedere keer dat die twee in beeld komen klinkt er zwoele muziek. Alsof Perry de kijker heel erg graag in een romantische stemming wil brengen. Om de ellende af te maken gooit hij er nog een scène tegenaan waarin de buschauffeur zijn toekomstige lief mee uit vraagt en ineens de hele bus zich ermee bemoeit. Dit is niet romantisch, grappig of aandoenlijk. Eerder tenenkrommend kinderlijk.
En toch is Madea’s Family Reunion in mijn ogen echt een hele slechte film.
De film regisseren is niet genoeg voor Perry, die ook de rol van Madea op zich neemt. Dit betekent dat Perry een flink deel van de film rondloopt met een jurk, witte pruik, opgemaakte kop en met een hoog stemmetje praat. Het moet grappig bedoeld zijn, Perry heeft echt niet het talent om er een grappige rol van te maken. Toch problematisch met de hoeveelheid schermtijd die hij zich toe-eigent.
Madea’s Family Reunion kreeg niet of nauwelijks de goedkeuring van de critici, het publiek stroomde toe. Volgens mij komt er bijna elk jaar wel een nieuwe film uit over Madea en kan die film iedere keer rekenen op Perry’s trouwe fanschare. Hij zit er intussen erg warmpjes bij, terwijl critici gehakt blijven maken van zijn groeiende oeuvre.
Er is helemaal niets mis mee als iemand zijn ongelukkige ervaringen gebruikt als bronmateriaal voor een film. Integendeel. Het kan inspirerend werken, wie weet zit er iemand in het publiek die zich in de problemen herkent. Ik vind ook het prachtig dat Perry uit zo’n diep dal wist te klimmen. En toch is Madea’s Family Reunion in mijn ogen echt een hele slechte film. Een zoetsappige draak die spontaan voor gaatjes in mijn tanden zorgt. Er is een publiek voor en ik gun het Perry van harte, ik hoor beslist niet bij de liefhebbers.
Regie: Tyler Perry. Met: Tyler Perry en Lisa Arrindell