Nadat James Bonds (Pierce Brosnan) missie in Noord Korea faalt door verraad, wordt hij gevangen genomen en gemarteld. De autoriteiten willen weten voor wie hij werkt en wat hij precies in hun land kwam doen, de geheim agent houdt zijn kaken op elkaar. Na zo’n jaar de hel van klappen, ijswater en gif te hebben doorstaan, wordt hij ingeruild voor een gevangene. James Bond wordt in isolatie geplaatst maar weet algauw te ontsnappen. Hij moet en zal wie de mol is geweest. Om 007 in de gaten te houden stuurt M (Judi Dench) Miranda Frost (Rosamund Pike) achter hem aan.
Halle Berry is het stoere Bond-meisje, er is een knap geval van identiteitsverwisseling, een deel van de actie speelt zich af op het ijs en Madonna verzorgt de soundtrack. De diva van de pop komt ook zelf nog even langs. Om het af te maken staat Lee Tamahori achter de camera. Hij debuteerde in 1994 debuteerde met het veelgeprezen Once Were Warriors, een naar het schijnt heftig drama over huiselijk geweld. Met deze getalenteerde groep zou ik zeggen dat dit een van de beste films over James Bond zou moeten opleveren.
De eerste helft is helemaal niet zo gek. Ik heb James Bond nog nooit gezien in zo’n hachelijke siuatie gezien, met verwilderd kapsel en dito baard. Natuurlijk is hij professioneel genoeg om te zwijgen tegenover zijn kwelgeesten, de beginscènes laten desalniettemin een kwetsbare 007 zien.
Ook bij zijn terugkeer is het verdere verloop onzeker. M geeft hem de koude schouder, misschien dat hij zich tegen het agentschap keert? Die Another Day deelt zo plaagstootjes uit, zet de verwachtingen op losse schroeven. Totdat hij ontsnapt, op zoek gaat naar de verrader en de kranige Jinx Johnson (Berry) ontmoet. Ik hoor Tamahori bijna roepen dat wij ons geen zorgen hoeven te maken, vanaf nu zal de plot de aloude verwachtingen inlossen.
Die Another Day is de slechtste film over de geheim agent die ik tot nu toe heb gezien.
Het moment dat James Bond in IJsland arriveert gaat het pas echt gruwelijk mis met Die Another Day. Tamahori rijgt de holle actiescènes aan elkaar en propt het beeld vol met opvallend goedkope effecten. Ik heb echt niet de expertise om te zien wanneer sprake is van greenscreen, een groengekleurd scherm waar, in post-productie, digitale beelden op geprojecteerd kunnen worden. In Die Another Day staat Brosnan zo duidelijk voor dit scherm te acteren, dat ik mij afvraag of er opzet in het spel is.
Dan is er nog iets wat ik al zo vaak heb genoemd: het formulewerk. Nergens is dat zo onbeschaamd gemakzuchtig toegepast als in Die Another Day. Het is een kant en klaar maaltijd zonder smaak, een kleffe hap die snel naar binnen moet worden gewerkt. Eén van de slechtste scènes is het duel tussen James Bond en Gustav Graves (Toby Stephens). Het is overduidelijk op de automatische piloot gedaan, inclusief vernieling van het decor. Er zit geen greintje pit in, slechts twee ego’s die met elkaar botsen.
Hoe heeft dit zo mis kunnen gaan? Geen idee. Misschien dat het achter de schermen rommelde. Of had Tamahori een visie dat niet binnen het budget paste. Wie weet was het voor alle partijen gewoon snel geld verdienen. Die Another Day is de slechtste film over de geheim agent die ik tot nu toe heb gezien. Dat wil echt wel wat zeggen.
Regie: Lee Tamahori. Met: Pierce Brosnan en Halle Berry