Het was niet mijn bedoeling om naar Mijn vader is een vliegtuig te gaan. Maar omdat ik minstens een keer per week naar de bioscoop ga, droogt het door mij geliefde filmaanbod op den duur op. Ik heb dan niet veel meer keus dan de films die ik nog niet heb gezien. De besprekingen van Mijn vader is een vliegtuig waren overwegend positief, dus ach, waarom ook niet. De titel klinkt naar een kinderverhaal, die verwachtingen kunnen de prullenbak in. Eva (Elise Schaap, die iets totaal anders doet dan in Undercover) is getrouwd, heeft twee kinderen en een goeie baan.

Als zij van de een op de andere dag haar moeder verliest, komt uit de diepste krochten van haar psyche een lang weggestopt trauma vrij, wat haar stukje bij beetje opvreet. Eva probeert uit alle macht de controle te behouden maar kan niet voorkomen dat haar wereld verkruimelt. Zij ervaart paniekaanvallen, nachtmerries en drijft weg van haar man Peter (Stefan Rokebrand). De enige die Eva verlossing kan bieden is haar vader, Joost (Pierre Bokma), alleen zit hij met Alzheimer in een tehuis.

Het duurt naar mijn gevoel een tijdje voor Mijn vader is een vliegtuig richting krijgt. Wat is er toch met Eva aan de hand, dat zij zo sterk schommelt tussen apathie en hysterie? Welke geheimen houdt zij zo krampachtig verborgen voor zichzelf? Wat durft zij niet onder ogen te zien? Ik begin Evas gedrag wat zat te worden, als een stukje van de puzzel wordt aangereikt door Joosts buurvrouw. Regisseuse Antoinette Beumer laat het stukje onuitgesproken, toch is het duidelijk.

De cruciale informatie zet Evas labiele gedrag in een heel ander licht. Ik moet denken aan PTSS, posttraumatische stressstoornis. Als dit geheim, wat Eva zo lang met zich heeft meegedragen, inderdaad nu alle aandacht opeist, begrijp ik heel goed dat zij nu implodeert. Maar Eva zal het moeten accepteren als onderdeel van haar leven. Om zich er voor altijd mee te verzoenen, besluit zij evengoed Joost erbij te betrekken.

Na anderhalf uur klikt Mijn vader is een vliegtuig in elkaar en blijkt onder de kinderlijke titel een gitzwart drama te liggen.

Bokma, die ik vooral ken van exorbitante personages, is voortreffelijk als de in zijn geheugen verdwaalde Joost. Als een piloot met gebroken kompas kan hij niet anders dan blind doorvliegen, hopend op soms wat herkenning. In Eva ziet hij dan weer zijn vriendin, dan weer een onbekende vrouw. Eva moet heel veel geduld opbrengen om de door haar gehoopte informatie uit hem te krijgen.

En dan nog klopt het niet. Er mist iets. Er zijn nog te veel details die duiding nodig hebben. Ik ben zeker voorstander van de open eindes en leegtes die de kijker zelf mag invullen, hier blijft te veel in het luchtledige hangen. Het is in de allerlaatste minuten als Beumer eindelijk de definitieve antwoorden geeft. Na anderhalf uur klikt Mijn vader is een vliegtuig in elkaar en blijkt onder de kinderlijke titel een gitzwart drama te liggen.

Ik verklap niet wat er precies aan de hand is. Dat moet iedereen zelf ervaren. Het duurt even voor Beumers semi-autobiografische film houvast biedt aan de kijker, maar dan is Mijn vader is een vliegtuig wel een fantastische film over een vrouw die vecht om de controle over haar leven terug te krijgen.

Regie: Antoinette Beumer. Met: Elise Schaap en Pierre Bokma