The Father is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van Florian Zeller, die zijn stuk zelf tot scenario bewerkte en regisseerde. Anthony Hopkins is Anthony, een dementerende man die koppig in zijn eigen flatje wil blijven wonen. Dochter Anne (Olivia Colman) heeft een verzorgster voor hem ingehuurd, Anthony heeft haar na een pittige confrontatie weg geblaft. Anne staat op het punt met haar nieuwe lief naar Frankrijk te vertrekken en moet daarom snel vervanging zoeken. Dan gebeurt er iets vreemds: Anthony ontmoet, tot zijn eigen verrassing, Annes ongenaamde partner, gespeeld door Mark Gatiss.
Wat is er met Annes reisplan naar Frankrijk gebeurd? Waarom beweert deze vreemdeling dat Anthony al lang niet meer in zijn eigen flat woont, maar bij Anne? Het wordt nog absurder als Anne een andere vrouw is geworden (gespeeld door Olivia Williams) en de onbekende man plaatsmaakt voor Paul (Rufus Sewell). Tijd versnelt, minuten worden uren, personages komen en gaan.
Ik heb dit filmjaar tot nu toe drie films over dementie gezien: Supernova, Falling en The Father. De eerste twee exploreren het thema vanaf de buitenkant. De regisseurs laten zien hoe een dementerende reageert op zijn omgeving, wanhopig tracht om de sluimerende vergeetachtigheid te bannen. The Father plaatst de kijker ín het hoofd van de dementerende. De verwarring van Anthony is niet alleen meer van hem. Ook het publiek moet eraan geloven. En dat is eng. Heel erg eng.
Wat nou als de dag plots verandert in nacht? Als je eigen kinderen vreemdelingen worden? Het interieur van je woning met de dag verandert? The Father confronteert de kijker met een glibberige realiteit vol déjà vu’s en onbetrouwbare personages. Wat is nog echt? Wie is nog echt? Wat komt voor uit de uiteenrafelende geest van Anthony?
The Father plaatst de kijker ín het hoofd van de dementerende.
Hopkins heeft de lastige taak om het publiek door deze mistige wereld te leiden. Dat doet hij heel erg goed. Zijn Anthony is zowel een klier als charmeur, een geleefde man die niet wil toegeven aan de ziekte. Zijn toenemende achterdocht en paranoia drijft iedereen tot grote wanhoop, Anthony weigert zijn geliefde woning te verlaten. Ook als dit besluit leidt tot felle ruzies met Anne en zijn schoonzoon, of een steeds diepere dwaling in zijn herinneringen.
Hij won met zijn indrukwekkende optreden het felbegeerde gouden beeldje, al was niet iedereen daar blij mee. Volgens critici had wijlen Chadwick Boseman moeten winnen voor zijn rol in Ma Rainey’s Black Bottom. Hopkins had zelfs het feest overgeslagen omdat hij dacht dat Boseman postuum de Oscar zou krijgen. Alle lof voor Boseman, persoonlijk vind ik Hopkins wat sterker acteren. Ik weet niet zo goed waarom. Misschien omdat Boseman meer opging in de cast en Hopkins juist heel natuurlijk de aandacht op zichzelf weet te vestigen.
Zeller had de laatste scène weg kunnen laten. Zo zou The Father geëindigd zijn in het moerassige gebied van Anthony’s geheugenwereld. Dat past wel bij de film. Aan de andere kant geeft nu gekozen slot wel nog een soort van verklaring voor de warrigheden. Daarbij laat Hopkins Anthony gebroken en jammerend achter in de armen van de zuster. Emotioneel gezien is dat toch ook mooi om The Father mee af te sluiten.
Regie: Florian Zeller. Met: Anthony Hopkins en Olivia Colman