Is er nog iemand die zich afvraagt wat Tommy Wiseau uitspookt? Je weet wel, die kerel met het zwarte, lange haar en onverstaanbare accent die in 2003 debuteerde met The Room. De eersteling hield het niet lang vol in de bioscopen, werd pardoes uitgeroepen tot slechtste film ooit, en vergaarde sindsdien een immense cultstatus. Inmiddels is er ook een film over gemaakt, The Disaster Artist. Wiseau heeft niet stil gezeten en maakt met partner in crime Greg Sestero nog steeds de filmwereld onveilig. Met Best F(r)iends: Volume 1 (and Two) bijvoorbeeld.

Al is Wiseaus creatieve aandeel in dit geval veel beperkter. Justin MacGregor mocht regisseren, het script is geschreven door Sestero. Wiseau heeft dus alleen geacteerd en dat vind ik prima. Omdat er nogal wat materiaal was gefilmd, moest de film in tweeën worden geknipt. Ik vind het nogal onzinnig om beide delen apart te recenseren, dus ik doe ze allebei ineen. Dat is ruim drie uur film. Mijn God.

Sestero is zwerver Jon. Hij komt begrafenisondernemer Harvey (Wiseau) tegen, die maskers maakt voor de lijken die hij binnenkrijgt. De dood mag wel wat opgefleurd worden, aldus Harvey. Jon ontdekt dat ze een fortuin kunnen vergaren met de gouden vullingen en neptanden van Harveys “cliënten”, wat grote gevolgen heeft voor hun levens. Denk aan een femme fatale, schietgrage crimineel en veel nepbloed.

Het daaropvolgende, vrij idiote plot is perfect voor vermakelijke überpulp. Dat is ook hoe Best F(r)iends: Volume 1 (and Two) begint, als een absurdistische komische thriller die bedacht had kunnen zijn door B-film koning Lloyd Kaufman. Het script verwijst vrolijk naar The Room (de kenners kunnen aan de slag met drankspelletjes), Wiseau krijgt de grootste nonsens in de mond gelegd (zie de scène met Chinees eten) en bewijst nog altijd niet te kunnen acteren.

Sestero had er veel beter één van film kunnen maken, dat zou een hoop hebben gescheeld.

Sestero daarentegen doet het niet slecht. Voor dit genre dan. Hij heeft nog altijd het uiterlijk van een op de filmset verdwaalde soapie die beduusd zijn dialogen uitspreekt, zijn geaarde uitstraling weet hem te redden. Hoe simpel hij er ook uitziet, Sestero heeft iets sympathieks. Jongensachtigs. Tegenspeelster Kristen StephensonPino, die de rol van Traci speelt, probeert duidelijk het beste te maken van het materiaal. Je gunt haar (en de rest van de cast trouwens) gewoon iets beters dan dit.

Het grote breekpunt is de lengte. Het wel lang duurt voor het verhaal echt op gang komt, de actie zijn intrede doet. In deel twee gaat de kwaliteit bovendien zo snel bergaf dat het niet eens meer lachwekkend is. Eerder saai. Op den duur is de vermakelijke überpulp erg vervelende überpulp. Sestero probeert er ook gemeend drama tegenaan te gooien, hij vergat waarschijnlijk Wiseau. Die weet met zijn “spel” alles vakkundig om zeep te helpen.

Ik hoopte op een film die zo slecht is dat die goed wordt. Best F(r)iends: Volume 1 (and Two) wekt eerst ook wel die indruk. Maar dit is gewoon zo slecht dat het slecht is. Sestero had er veel beter één film van kunnen maken, dat zou een hoop hebben gescheeld. Dan was Wiseaus rol zeer waarschijnlijk ook ingekort, en dat juich ik sowieso toe.

Regie: Justin MacGregor. Met: Greg Sestero en Tommy Wiseau