Het is 2008, het jaar waarin Barack Obama voor het eerst het Witte Huis zal bewonen. Hij belooft om de Verenigde Staten te herenigen. Het maakt niet uit van welke afkomst je bent, welke kleur je huid is, welke studie je hebt genoten. Onder hem zal het volk één zijn. Tegen die achtergrond, vol optimistische beloftes, smeden drie criminelen een plannetje. Johnny Amato (Vincent Carutola) roept amateurovervallers Frankie (Scoot McNairy) en Russell (Ben Mendelsohn) bij hem op kantoor. Hij vertelt over Markie Trattman (Ray Liotta), die illegale pokeravonden organiseert.
Op die avonden gaat logischerwijze nogal wat geld over de tafels. Markie heeft eens een overval geënsceneerd om zo de dollars in eigen zak te steken. Maanden na deze “overval” kreeg Markies ego de overhand en biechtte hij op alles in scène te hebben gezet. Als Frankie en Russell nou eens van die pokeravonden binnenvallen, zal de verdenking opnieuw op Markie vallen. Frankie en Russell gaan akkoord, voeren een knullige overval uit en vertrekken met vet gevulde zakken. Eind goed, al goed. Toch?
Door de roof worden de illegale pokerpartijen tijdelijk gestopt, wat betekent dat er voorlopig geen geld binnenkomt. Dat mag niet de bedoeling zijn. Daarom laten de hoogste bazen huurmoordenaar Jackie (Brad Pitt) op komen draven om de dieven op te sporen. En elimineren. Hij zet zijn tanden ook in Markie. Want zolang hij nog rondloopt, zullen andere criminelen op hetzelfde idee kunnen komen. Killing Them Softly, geregisseerd door Andrew Dominik, presenteert zichzelf als een keiharde misdaadfilm. Er wordt geschoten, geslagen, geschopt, gevloekt en stevig gezopen. De plot speelt zich af in de rokerige wereld van het criminele circuit en volgt de pragmatische Jackie in het oplossen van een probleem onder misdadigers. Toch gaat er meer schuil achter Dominiks rechtlijnige en meedogenloze vertelling.
Killing Them Softly is duidelijk geen film die zijn publiek slechts wil behagen.
Killing Them Softly zet Obamas goedbedoelde woorden over broederschap tegenover de individualistische personages. Frankie en Russell leven aan de zelfkant van de maatschappij, hebben helemaal geen behoefte aan idealistische visies. Zij willen gewoon geld verdinen. Het is ieder voor zich. Iemand kan het ene moment je vriend zijn en dan je vijand. Niets broeders: het is eten of gegeten worden. Die cynische wereldvisie wordt perfect verwoord door Jackie, als hij in het slot weigert te vertrekken voor hij al zijn dollars heeft gekregen.
Hoe hard deze film ook is, het voelt ook niet helemaal afgerond. Er ontbreekt een echte voltooiing, oplossing. Catharsis. Jackie voert de klus uit, dat is het. Het heeft iets zakelijks. Killing Them Softly is duidelijk geen film die zijn publiek slechts wil behagen. Er moet ook worden nagedacht. Toch, door het kijkje in Amerika’s onderbuikwereld, de stijlvolle regie van Dominik en het ijzersterke optreden van Pitt, maakt de film ook diepe indruk.
Regie: Andrew Dominik. Met: Brad Pitt en James Gandolfini