Citizen Kane wordt nog altijd beschouwd als de film van Orson Welles. Het bloedirritante wonderkind was nog geen dertig jaar toen hij zich van de studio mocht uitleven. Regie, script, hoofdrol, hij deed het allemaal. Maar wie beter naar de credits kijkt, zal zien dat Welles’ megalomane debuut niet alleen door de enfant terrible is gepend. Schrijver Herman Mankiewicz – liefkozend Mank genoemd – heeft ook bijgedragen aan het script. En niet zo’n beetje ook. Regisseur David Fincher verfilmde het script van zijn vader, en neemt ons mee naar het studiosysteem van Hollywood in de jaren dertig. Herman (Gary Oldman) heeft net een auto-ongeluk gehad.
Hij moet noodgedwongen bed houden terwijl hij aan het script werkt. Herman is een notoir alcoholist, dus de omgeving moet helemaal “droog” zijn. Orson belt geregeld om te informeren naar de vooruitgang. Herman wordt verzorgd door Fraulein Freda (Monika Gossmann) en Rita Alexander (Lily Collins). Rita speelt ook voor zijn secretaresse en noteert nauwkeurig Hermans bedenksels. Dan schakelt Fincher terug naar het verleden.
Herman ontfermt zich over zijn broertje Joe (Tom Pelphrey), grijpt elke dag naar de fles, moet zijn huwelijk met Sara (Tuppence Middleton) in stand houden, en krijgt het aan de stok met krantenmagnaat William Randolph Hearst (Charles Dance). Iedereen die de geschiedenis van Citizen Kane kent, weet dat deze man Hermans inspiratie vormde voor hoofdpersonage Charles Foster Kane. Dit wordt door niet iedereen gewaardeerd. Wil Herman een einde maken aan zijn carrière? Verhaaltechnisch gezien is het echter het beste werk wat Herman ooit heeft geschreven. En zal schrijven.
Ik vermoed dat Mank voor de cinefielen en geschiedenisliefhebbers is bedoeld. Al kan ik het natuurlijk mis hebben.
Om het Hollywoodsiaanse gevoel uit de jaren dertig te doen herleven, is Mank in schitterend zwartwit gefilmd. Fincher betrekt er ook de politieke reuring bij, en stipt gretig de macht van de studio’s aan. Schrijvers worden geacht om aan de lopende band publiekstrekkers te produceren. Herman en zijn team zijn inmiddels zo goed op elkaar ingespeeld, dat zij ter plekke een film kunnen bedenken bij een vergadering. Het is een intrigerende kijk in de keuken.
Mank is visueel tot in de puntjes verzorgd, inhoudelijk kon ik het niet altijd even goed volgen. Misschien omdat ik niet helemaal op de hoogte ben van de politieke en geschiedkundige ontwikkelingen in die periode. Soms werden er zo veel namen en gebeurtenissen genoemd dat ik mij buitengesloten voelde. Een aantal zijplotjes leidt ook af van waar Mank eigenlijk over gaat: het schrijven van Citizen Kane. Ik vermoed dat Mank voor de cinefielen en geschiedenisliefhebbers is bedoeld. Al kan ik het natuurlijk mis hebben.