Buddy Israel (Jeremy Piven) is goochelaar in Las Vegas en dikke maten met de maffia. Tot hij besluit om tegen ze te getuigen in de rechtszaal. Agenten Richard Messner (Ryan Reynolds) en Donald Carruthers (Ray Liotta) hebben informatie opgepikt dat de maffia een Zweedse specialist op Buddy hebben gezet. Die specialist krijgt er vet voor betaald en het duurt niet lang voor de beruchtste huurmoordenaars lucht krijgen van de prijs. Eénieder die Buddy neerknalt mag zijn spaarrekening een flinke verhoging geven. Aan Richard en Donald om de aanslag te verijdelen. Regisseur Joe Carnahan stelt ons in vogelvlucht voor aan de potentiële aanslagplegers.

Zeg maar hallo tegen het duo Georgia Sykes (Alicia Keys) en Sharice Watters (Taraji Henson), die elke gelegenheid aangrijpen voor discussies over feminisme. Of de gebroeders Darwin (Chris Pine), Jeeves (Kevin Durand) en Lester (Maury Sterling), die zich kleden als neonazi’s en overal oorlogsgebieden achterlaten. Dat zijn maar een paar bonte figuren die Carnahan in deze bizarre mix van knetterhard geweld en gitzwarte humor gooit.

Smokin’ Aces oogt en klinkt alsof Quentin Tarantino speed heeft genomen en schuimbekkend achter de camera staat. Als Richard in een vuurgevecht terechtkomt volgt Carnahan het pad van de kogel, wat resulteert in een adembenemend shot. Net als de schietpartij in de lift. De personages stampen met olifantpoten door het verhaal, op zoek naar het hoofd van Buddy. Smokin’ Aces weet flinke stoten uit te delen en het adrenalinepeil consequent hoog te houden.

Smokin’ Aces oogt en klinkt alsof Quentin Tarantino speed heeft genomen en schuimbekkend achter de camera staat.

Carnahan zou hier al genoeg aan kunnen hebben. Maar hij wilde zijn film duidelijk boven de übervette stijloefening heen tillen. Zo wordt nog het verhaal van de undercoveragent verteld, die helaas werd ontdekt en geëxecuteerd. We zien ook hoe Buddy probeert om een slaatje te slaan uit zijn situatie. Op het einde volgt een twist die op twee manieren kan uitpakken. Ofwel Smokin’ Aces doet een krampachtige poging om slim te doen, ofwel het laat zien dat er meer zit onder het bloeddorstige oppervlakte.

Hoe langer ik erover nadenk, hoe knapper ik de twist eigenlijk vind. Carnahan flikt het wel om doodleuk tussen de bloedbaden door een dramatisch verhaal te vlechten. Hoe geloofwaardig het is, laat ik aan andere kijkers over. In mijn ogen klopt het wel. Bovendien zorgt de twist ervoor dat Carnahan de film kan afsluiten met een prachtig eindshot. Na al het geschiet en gescheld is er tijd om de gekte van Smokin’ Aces te laten bezinken. Dan pas realiseer ik mij hoe intens de film eigenlijk is.