Bacurau begint met de begrafenis van Teresa’s (Bárbara Colen) grootmoeder. Het lichaam wordt na de opbaring in de kist gelegd, het hele dorp is uitgelopen om het mensje ten grave te leggen. Na de plechtigheid gaat het leven weer gewoon door. Het is een moeizaam leven omdat een dam de natuurlijke watertoevoer blokkeert. Al het water komt van vrachtwagens, moet helemaal van over de grenzen komen. Regisseurs Juliano Dornelles en Kleber Mendonca Filho draaien de duimschroeven nog harder aan. Als eerst vegen ze Bacurau van de digitale kaart. Ze introducteren vliegende schotels, blokkeren het telefonisch netwerk en laten ons de gevolgen van een bloederige schietpartij zien.
Wat is er toch aan de hand? Een groepje schietgrage Amerikanen, gegidst door Michael (cultacteur Udo Kier in een fantastische rol), hebben het dorp als doelwit uitgekozen. Omdat Bacurau nu toch niet meer op de kaarten staat, er geen politie aanwezig is en alle telefooncummunicatie onmogelijk is gemaakt, hebben de vuurwapenliefhebbers vrij spel. Maar de dorpelingen weigeren hun lot af te wachten en vechten keihard terug. Terwijl de Amerikanen opgewonden hun vuurwapens leegschieten op onschuldige slachtoffers, wordt in het dorp het tegenoffensief voorbereid.
De scènes die Dornelles en Filho hebben opgezet associeer ik nog het meest met een exotische versie van Twin Peaks. Was David Lynch altijd bezig met het creëren van zijn eigen universum, de twee regisseurs willen in eerste instantie flinke kritiek leveren op de corruptie en het racisme in Brazillië. Het magisch-realisme van Bacurau voelt dan ook erg realistisch. Ik pikte zelf er niet alles uit, maar genoeg om de onderliggende woede te begrijpen.[epq-quote align=”align-left”]Dornelles en Filho hebben een bijtende satire gemaakt over een dorp dat dapper terugvecht.[/epq-quote]
Bacurau duurt ruim twee uur en neemt in het begin de tijd om zich te openbaren, hij glijdt aangenaam door. De explosieve finale knipoogt naar het Western-geweld van Sam Peckinpah, laat zien dat ook de dorpelingen zich als beesten kunnen gedragen. Hoe bizar en gewelddadig de taferelen ook worden, er is geen moment waarop Bacurau ongeloofwaardig wordt. De film pretendeert dat het zich in de toekomst afspeelt, het voelt erg actueel. Misschien is dat wel het griezeligste aan deze titel: hoe vervreemdend het allemaal ook wordt, Bacurau blijft met één been stevig in het vijandige realisme van nu staan.
Dit is echt de opvallendste titel van het jaar tot nu toe. Er zijn wat kleine details die net even wat scherper konden, maar dat is mierenneuken. Dornelles en Filho hebben een bijtende satire gemaakt over een dorp dat dapper terugvecht.
Juliano Dornelles & Kleber Mendonca Filho/Bárbara Colen en Thomas Aquino