Live and Let Die is de achtste film in de reeks van James Bond, met weer een nieuwe acteur: Roger Moore. Regisseur Guy Hamilton steunt op dezelfde receptuur en zit, naar mijn gevoel, op de automatische piloot in de regiestoel. Het is in dit geval Moore die van James Bond een ander personage weet te maken. Sean Connery had de juiste uitstraling hebben om de koelbloedige James Bond te spelen. Moore benadert de rol juist op meer komische wijze. Als hij in het begin van Live and Let Die wordt bezocht door de chef van de geheime dienst, moet hij zijn best doen zijn scharrel verborgen te houden. Connery zou zijn bedpartner ruw in de kledingkast duwen.
Moore wringt zich in allerlei bochten om zijn chef af te leiden. Als Connery de ironische one-liners uitspreekt, komt het achteloos stoer over. Als de ultieme macho die zich nergens zorgen over maakt. Moore zit meer in het ironische. Hij weet zelf heel goed dat de hele rol een tikje bespottelijk is. Net als de wereld waarin die rol zich afspeelt. Hij weet meer te relativeren, alsof hij eigenlijk zegt: jongens, neem het niet te serieus, allemaal.
Deze meer luchtige toon werkt door in de hele film. Ergens halverwege wordt ook de pruimtabak kauwende sheriff Pepper geïntroduceerd. Met vet accent en uitpuilende buik gaat hij achter James Bond aan, in de veronderstelling dat de Engelsman de bad guy is. Pas als hem duidelijk wordt dat James Bond werkt voor de geheime dienst, roept sheriff Pepper nog even “secret service?!” Ja, zo blijft dat “geheim” niet lang verborgen. Subtiel is anders. Maar het werkt wel. Dat is wat telt.[epq-quote align=”align-left”]Deze meer luchtige toon werkt door in de hele film.[/epq-quote]
Om toch nog even wat plot mee te geven: nadat drie agenten van de geheime dienst zijn gedood, moet James Bond op onderzoek uit. Hij kruist het pad van Kananga, die met dictoriale vuist regeert over het volk van San Monique. Op dit eiland worden voodoorituelen uitgevoerd door voodoopriester Baron Samedi, voor wie de bevolking doodsbang is. Alles blijkt uiteraard een rookgordijn voor een veel eenvoudiger doel: drugs. De vrouw die nu mag komen opdraven aan James Bonds zijde is Solitaire (Jane Seymour). Zij heeft de gave om Tarotkaarten te lezen en zo de toekomst te voorspellen.
Nog een opmerking over de soundtrack: nu mochten Paul McCartney en zijn Wings die vertolken. Ik weet niet waarom, maar op de één of andere manier draagt dit bij aan de ironische ondertoon. Misschien omdat, naar verluidt, toen Hamilton de uiteindelijke versie van het lied hoorde, hij zei dat dit een aardige demo was, en wanneer McCartney de echte versie zou opnenmen.
Guy Hamilton/Roger Moore en Jane Seymour