Regisseur Johan Nijenhuis gaat er prat op precies te weten voor wie hij zijn films maakt. Zijn publiek zijn over het algemeen jongeren die hunkeren naar herkenbare personages, eenvoudige verhaallijnen, seks en thema’s als opgroeien. Costa! is een goed voorbeeld. Sindsdien schiet Nijenhuis met de regelmaat van de klok in de roos. Zo ook met Onze Jongens. Vrouwenverslinder en flierefluiter Jorrit (Jim Bakkum die permanent suffig voor zich uitstaart) komt na jaren van afwezigheid terug in zijn geboortedorp. Daar woont zijn ex-vrouw met hun zoontje, Gijs. Om de draad weer wat op te pikken, gaat Jorrit weer aan de slag in de bouw.

Het bedrijf van zijn baas, Bas, verkeert in financiële nood. Door toeval ontdekt Jorrit dat hij snel geld kan verdienen met strippen. Hij haalt Bas en zijn collega’s over om mee te doen. Het idee is simpel: ze factureren de “klussen” onder gewone klusnamen, stiekem voeren ze doorwrochte stripacts uit op feestjes. Ze krijgen hulp van de Amerikaanse gladjakker Sid, die vooral potentie ziet in Jorrit. Maar, laten wij wel wezen, ook Jorrits collega’s mogen er zijn. Zelfs Bas heeft zijn momenten.

De ontblote bast van Bakkum is natuurlijk hét middel om de aandacht vast te houden. Toch weet Nijenhuis ook drama in de film te verwerken. Het is vanzelfsprekend belangrijk dat tussen Jorrit en Gijs een vader en zoon relatie ontstaat. Dat Jorrit leert in te zien dat wat hij in het leven zoekt, gewoon in het dorp te vinden is. Bas ervaart bovendien huwelijksproblemen met zijn vrouw, die op haar beurt verlekkert naar de gespierde Jorrit gluurt. Al kunnen zij en Jorrit elkaar absoluut niet luchten. Martijn Fischer is nog wel geloofwaardig als Bas (hij heeft nota bene André Hazes tot leven gewekt), Bakkum is geen goed acteur. Hij blijft voor mij vooral een posterboy, een promotiemiddel om (tiener)meisjes naar de bioscoop te lokken.Nijenhuis heeft keurig een lijstje afgewerkt van wat er allemaal in moet zitten.

Kom ik toch terug op de stripacts. Op een gegeven moment wéét ik het wel, wordt het saai en eentonig, ik kan niet ontkennen dat hierin het hart van Onze Jongens zit. De acts zijn tot in detail uitgewerkt, worden met passie en energie uitgevoerd. Eerlijk, ik vind het erg knap hoe Bakkum zich de danspassen eigen heeft gemaakt. De vrouwen ook, zij zitten lachend en met rode wangen te genieten van de halfontlote mannen.

Onze Jongens stijgt nog net boven het niveau van Costa! uit, ik vind het desondanks een saaie, lege film. Nijenhuis heeft keurig een lijstje afgewerkt van wat er allemaal in moet zitten. Hij laat geen ruimte voor verrassing of verdieping. Hij sleepte wel de Gouden Film binnen, dus hij heeft zijn publiek bereikt. Je zou zeggen dat hij hier nog een vervolg bij kan maken.

Oh. Wacht. Die is er al.

Johan Nijenhuis/Jim Bakkum en Martijn Fischer