Ongelooflijk dat Bridget Jones’s Diary alweer negentien jaar geleden in de bioscopen kwam. Voor de drie acteurs (Renée Zellweger, Colin Firth en Hugh Grant) was deze film een schot in de roos. Zellweger werd zelfs nog genomineerd voor de Oscar voor Beste Actrice. In de eerste plaats is Bridget Jones’s Diary natuurlijk nog altijd een feelgoodfilm. Het soort film wat je tussendoor even kijkt om op te vrolijken, te ontspannen, of de zondagavond in te vullen. Bridget Jones is op haar drieëndertigste nog altijd vrijgezel en kinderloos en vastbesloten iets van haar leven te maken. Geen drank meer, geen sigaretten, geen foute mannen.
Ze zal afvallen, betere kleding dragen, zelfverzekerd worden. Om de vorderingen bij te houden noteert ze alles in een dagboek. Ja, dit jaar moet echt haar jaar worden. Het lijkt ook de goeie kant op te gaan als haar baas Daniel Cleaver (Grant) interesse in haar toont. Hij houdt wel van de onaangepaste Bridget, die erin slaagt om van een simpele speech een genante, droogkomische scène te maken. Spijtig genoeg is hij een schuinsmarcheerder. Als alle hoop dreigt te vervliegen is er nog de stijve Mark Darcy (Firth), die stiekem ook wel gecharmeerd is van de onhandige Bridget.
Na negentien jaar heeft de film nog niets van zijn charme verloren. Ik vind het wel vermoeiend dat op het eind alles nog gauw op de spits wordt gedreven (kom op, natúúrlijk loopt dit goed af, nergens voor nodig), Bridget Jones’s Diary weet nog altijd te vermaken. Grant is heerlijk arrogant en jongensachtig, Firth is er meester in zijn gezicht in de plooi te houden. Dat moet ook, als stijve kerel die zijn emoties wegstopt. Mark en Daniel zijn de perfecte tegenpolen, met Bridget er tussenin.[epq-quote align=”align-left”]Zou Bridget Jones’s Diary vandaag nog gemaakt kunnen worden?[/epq-quote]
Toch is er iets. Want in die negentien jaar is er wel nogal wat gebeurd in de wereld. Hoe charmant Daniel ook overkomt, hoe opwindend zijn “stoute”, “ondeugende” eigenschappen mogen zijn, is dit niet wat de laatste tijd zo in opspraak is gekomen? Even iemands kont vastpakken in de lift, daar zou een film nu echt niet mee wegkomen. Daniel doet het. Zonder blozen of blikken of blikken legt hij zijn hand op Bridgets bil. Gevalletje MeToo? Net als zijn opmerkingen over haar rok. Bridget gaat er gewoon in mee, er is dus sprake van tweerichtingsverkeer.
Zou Bridget Jones’s Diary vandaag nog gemaakt kunnen worden? Ik betwijfel het. Niet zonder de nodige kritiek, in ieder geval. Het is nooit de bedoeling van de film geweest om iets te zeggen over de maatschappij. Over de positie van vrouwen. Of seksuele intimidatie op de werkvloer. Het blijft zeker een leuke film, desondanks schuurt het. Als iets wat niet echt meer mag.
Sharon Maguire/Renée Zellweger en Colin Firth