Een film hoeft heus niet perfect te zijn wil ik ervan kunnen genieten. Toen Devil jaren geleden in de bioscoop uitkwam, hoorde ik al wisselende geluiden in het publiek. Ergens is dat wel begrijpelijk. Het script is aan de rafelige kant en kent een religieuze ondertoon die bij de nuchtere kijker op de lachspieren kan werken. Ikzelf beschouw Devil als een boze droom. Zo opent de film ook. We krijgen een mooi shot te zien van Philadelphia… op zijn hoofd. De camera glijdt de stad binnen terwijl een voice-over vertelt over de beruchte bezoeken van de Duivel. Die vermomt zich als sterveling, zorgt dat een groepje mensen bij elkaar komt en zet ze dan tegen elkaar op.

Plaats van handeling in dit Duivelsbezoek: een lift. De slachtoffers: vijf vreemdelingen die uitgerekend vandaag naar dit gebouw moesten en juist deze lift hebben genomen. Een agent, Bowden, krijgt de oproep dat iemand vanuit dit gebouw naar de eeuwige jachtvelden is gesprongen. Toevallig raakt hij ook betrokken bij de liftzaak. En die wordt steeds krankzinniger.

De lift is door technisch falen blijven hangen, en iemand moordt de inzittenden uit. Wanneer het licht uit- en aangaat, valt weer een slachtoffer. Bowden wuift de Duivelsverhalen weg als kampvuuronzin. Maar het gaat toch knagen. Want andere verklaringen voor de escalerende moordpartij beginnen uit te dunnen. Zijn eigen getroebleerde dringt zich ook nog eens op. Wordt het tijd om vrede te sluiten met zijn demonen? Ligt daar de sleutel tot deze zaak?

Devil is een lekker strakke spooky thriller met een claustrofobische, dromerige sfeer.

Het verhaal is bedacht door M. Night Shyamalan, Regisseur John Erick Dowdle en scenarist Brian Nelson hanteren een andere vertelstijl. Niet zozeer de plottwist, maar de personages zelf staan centraal. Daar waar je bij Shyamalan afwacht wat hij op het eind uit zijn hoge hoed tovert, concentreren Dowdle en Nelson zich meer op het drama. Het bovennatuurlijke wordt dan ook meer in twijfel getrokken, en er is zelfs plaats voor een meer aardse verklaring wat betreft de moordenaar.

Met een speelduur van nog geen anderhalf uur is Devil ook lekker to the point. Geen onnodig gedoe, geen gedraai om de brij of mooifilmerij. Devil is een lekker strakke spooky thriller met een claustrofobische, dromerige sfeer. Om die reden kan ik een oogje dichtknijpen voor de zwaktes van Devil. Waarom zijn het deze vreemdelingen die elkaar ontmoeten? Waarom vandaag? Vragen waar het script geen antwoord op geeft. Maar dat is niet erg. Devil doet zijn werk en kruipt onder de huid. Dan is het voor mij prima.