George Clooney is Miles Massey, de übercharmante echtscheidingsadvocaat die het pad kruist van de berekenende Marylin. Zij selecteert haar partners op hun banksaldo, om ze uiteindelijk te dumpen. Vanzelfsprekend voelen deze twee zich tot elkaar aangetrokken, en volgt er een razendsnel gespeeld kat-en-muis spel. Ziedaar de premisse van Intolerable Cruelty, geregisseerd door de gebroeders Coen. Op zich heeft deze titel alles wat typerend is voor de Coens. Snelle dialogen, onzinnige situaties die in rap tempo escaleren, en markante personages wier intelligentie je bevraagt. En toch is dit beslist niet het beste werk van de twee filmmakers.
In het begin bijvoorbeeld wordt een vrouw met haar minnaar betrapt. Hoewel er een geniaal moment in zit (echtgenoot die de situatie aanvankelijk doodkalm analyseert), gaat het algauw bergafwaarts met overacteren en plat gooi-en-smijt werk. Alsof de film wil zeggen “kijk mij eens grappig zijn! Lach dan!”
Voor mij somt dit Intolerable Cruelty op. Er zitten oprecht grappige momenten in, maar over het algemeen voelt het als stijl boven inhoud. De Coens staan bekend om hun opmerkelijke stijl, die ook nu weer naar voren geschoven. Maar qua verhaal komt nu het wel erg licht over. Leeg haast. Aan Clooney ligt het niet. Die weet wel raad met de rol van gladjakker. Ook kan hij als geen ander met uitgestreken gezicht de meest onzinnige scènes uit te spelen. Spijtig genoeg zit er een sterke gekunsteldheid over de film, alsof het uit alle macht grappig wil zijn.
Intolerable Cruelty is geenszins slecht, het scoort in het oeuvre van de regisseurs een krappe voldoende.
Dit is geen hysterische humor zoals met Raising Arizona, noch bevat het de subtiele jeuk van Barton Fink. Het is meer geforceerde onderbroekenlol, iets wat je toch niet zou verwachten bij de Coens. Het script is in dit geval geschreven met Matthew Stone, Robert Ramsey en John Romano. Het verhaal is oorspronkelijk niet eens van de Coens. Misschien dat het daarom lijkt op een gemiddelde komedie die probeert boven de rest uit te steken.
Intolerable Cruelty is geenszins slecht, het scoort in het oeuvre van de regisseurs een krappe voldoende. Ik verwacht gewoon iets beters, scherpers. Het ontbreekt Intolerable Cruelty aan eigenheid. De acteurs weten met hun plezier de film nog iets van charme te geven. Clooney en Adelstein zijn ijzersterk als advocatenduo, Billy Bob Thornton briljant als dommige Texaan. En Zeta-Jones is de perfecte manipulatieve ijskoningin die puur om het geld trouwt. Maar ik zou hem niet zo snel opnieuw kijken.