Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Vijftien jaar geleden was De Dominee, een film over Klaas Bruinsma, een hype in de bioscoop. Het is immers niet elke dag dat er een biopic over een Nederlandse maffiabaas wordt uitgebracht. De soundtrack, verzorgd door Intwine, is nog een hit geweest. Wie is nu nog onbekend met het heerlijk rockende Cruel Man? Maar goed, De Dominee. Ik heb de bioscoopversie gemist en zag hem later op DVD. Het is zeker een spannende film, met goede acteurs, deze titel kent een onverwacht euvel: het geluid. De dialogen worden niet altijd goed uitgesproken. Ik heb er moeite mee om gesprekken tussen personages te horen, en het verhaal volgen is zo best lastig. Hoewel de rode draad vrij simpel is.
Klaas Bruinsma (om vage redenen heet hij “Donkers” van zijn achternaam in de film), is een zakenman in de tijd dat hasj in Nederland nog illegaal is. Hij voorziet dat de softdrugs over een paar jaar gelegaliseerd zal zijn, en voor die tijd wil hij de grootste hasjhandel in handen hebben. Hij beweert het anders aan te willen pakken dan de concurrentie: alleen maar betrouwbare mensen in dienst en geen geweld.
Klaas werkt samen met de simpele kickbokser Adri Slotemaker, die in alles diens tegenpool vormt. Is Klaas manipulatief en intimiderend, Adri is terughoudend. Acteurs Peter Paul Muller en Frank Lammers (de laatste nog voor zijn Jumbotijdperk) doen het goed, en weten de film prima te dragen. Muller weet met zijn donkere jas mooi een domineeachtig figuur neer te zetten.
Regisseur Gerrad Verhage wist destijds in ieder geval goed wie hoe voor de camera moest plaatsen om een overtuigend beeld van de onderwereld te scheppen.
Hij predikt zijn regels, tot hij overstag gaat en het wapen gebruikt. Hij schakelt tussen de liefhebbende echtgenoot en koelbloedige opdrachtgever voor een moord. Lammers maakt van Adri een aandoenlijke, simpele geest. Hij verafschuwt geweld (die blik in zijn ogen als hij voor het eerst iemand neerschiet…) en wil gewoon zijn eigen sportschool beheren. Muller mag dan de hoofdrol spelen, Lammers steelt met gemak de scènes waarin hij meedoet. Er lopen nog andere acteurs rond die weten wat ze doen (Cas Jansen, Tygo Gernandt, Huub Stapel), al krijgt lang niet iedereen genoeg schermtijd. Regisseur Gerrad Verhage wist destijds in ieder geval goed wie hoe voor de camera moest plaatsen om een overtuigend beeld van de onderwereld te scheppen.
Maar, ja, het geluid dus. Ook nu kan ik lang niet alles verstaan, en wil ik graag tegen de acteurs zeggen dat er iets bestaat als “articuleren”. Het kan zijn dat ik doof word (ik ben ook een dagje ouder), ik blijf het idee hebben dat betere uitspraak De Dominee goed zou hebben gedaan.